Η Τρικαλινή συγγραφέας Μαρούλα Κλιάφα δίνει τη δική της απάντηση για το θησαυρό του Αλή πασά

Μία άλλη διάσταση στον περίφημο θησαυρό του Αλή Πασά, που αναζητεί μανιωδών Ελληνοαυστραλός στην περιοχή των Αγίων Θεοδώρων,...

στο νομό Τρικάλων, δίνει η Τρικαλινή συγγραφέας Μαρούλα Κλιάφα, παραθέτοντας ιστορικά στοιχεία και υποστηρίζοντας πως ο φημολογούμενος θησαυρός αποτελούσε ανέκαθεν ευρύ πεδίο για εικασίες και θρύλους.

Την παλαιότερη αναφορά σχετικά με τους θησαυρούς του Αλή Πασά την βρίσκουμε, όπως σημειώνει, σε μία αναφορά του Γενικού Προβλεπτή της Κέρκυρας προς τον Δόγη, με ημερομηνία 16-4-1792, η οποία μας πληροφορεί ότι «ο Αλή πασάς έχει την οικογένειά του και τους θησαυρούς του στο Τεπελένι» ( Κ. Μέρτζος. « Ανέκδοτα περί Αλή πασά»). Την ίδια πληροφορία επαναλαμβάνει το 1812 ο περιηγητής Χόλλαντ και στη συνέχεια πολλοί άλλοι.

Πρόσφατα, εκδόθηκε από το Ινστιτούτο Νεοελληνικών Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, το διασωθέν αρχείο του Αλή Πασά. Αν κι από το αρχείο δεν προκύπτουν στοιχεία για τον φημολογούμενο θησαυρό, η εισαγωγή στην εν λόγω έκδοση του καθηγητή Βασίλη Παναγιωτόπουλου είναι αρκετά διαφωτιστική, διαπιστώνει η ίδια.

Κατά τη διάρκεια της πολεμικής σύγκρουσης του Σουλτάνου Μαχμούτ Β΄ με τον Αλή Πασά, που διήρκησε σχεδόν δυο χρόνια, το μεγαλύτερο μέρος του θησαυρού, σε νομίσματα, χρησιμοποιήθηκε για να καλυφθούν η διατροφή και η μισθοδοσία των στρατιωτικών δυνάμεων του Αλή και των γιών του Μουχτάρ, Βελή και Σαλήχ. Ωστόσο, οι πολύτιμοι λίθοι ήταν δύσκολο, υπό τις συνθήκες της πολιορκίας, να εκποιηθούν, αλλά και να μεταφερθούν σε ασφαλή κρυψώνα.

Τελευταία, στα ρωσικά αρχεία βρέθηκε μια αναφορά του Θανάση Βάγια (με ημερομηνία 1827) προς τον Ρώσο πρεσβευτή στην Κωνσταντινούπολη, στην οποία περιγράφει τις τελευταίες ώρες της πολιορκίας. Ο Βάγιας, δεξί χέρι του Αλή Πασά, όπως επισημαίνει η κ. Κλιάφα, εξιστορεί ότι όταν ο τελευταίος πληροφορήθηκε την προδοσία, κλείστηκε στο δεύτερο κάστρο, όπου βρισκόταν και η μπαρουταποθήκη. Πρόθεσή του ήταν να βάλουν οι άνθρωποί του φωτιά στο μπαρούτι και ν’ ανατιναχθούν όλοι μαζί.

Προτού, όμως, το πράξει αυτό, ζήτησε από τον πολιορκητή του, τον Χουρσίτ πασά, να γράψει στην Πύλη να του στείλει συγχώρεση. Μετά από λίγες μέρες, ο Χουρσίτ πασάς ειδοποίησε τον Αλή πασά ότι δήθεν ήρθε από την Πύλη το φιρμάνι με τη συγχώρεση. Ο Αλή πασάς τον πίστεψε και ήσυχος πήγε για πέντε- έξι μέρες στο νησί της λίμνης για να τακτοποιήσει κάποιες υποθέσεις του, ενώ ο Βάγιας έμεινε στο κάστρο να ετοιμάσει την μεταφορά των θησαυρών.
Κατά τα γραφόμενα του Βάγια- αναφέρει η Μαρούλα Κλιάφα- «το μάλαμα, το ασήμι, τα τζεβαηρικά, μαργαριτάρια και λοιπά αξιόλογα πράματα γένονταν χίλια διακόσια φορτώματα. Ο Ρουσίτ πασάς έστειλε δυο βεζιράδες και εσκότωσαν τον Αλή πασά εις το νησί και μετά ο Ρουσίτ μόνος του ήρθεν εις το μέσα κάστρο και με έπιασεν εμένα και εξουσίασεν και όλο το βιό μας».

Είναι γνωστό πάντως, όπως η ίδια προσθέτει, ότι μετά τη δολοφονία του Αλή πασά το σεράι του, στα Γιάννενα, λεηλατήθηκε και τα έπιπλά του πουλήθηκαν. Κι ο θησαυρός; Φήμες ήθελαν τον αρχιστράτηγο της πολιορκίας και πορθητή του κάστρου των Ιωαννίνων Χουρσίτ πασά να οικειοποιείται τους θησαυρούς του Αλή πασά, γεγονός που εξόργισε τον Σουλτάνο. Υπό το βάρος αυτών των κατηγοριών, ο Χουρσίτ πασάς το 1823 αυτοκτόνησε, στη Λάρισα. Φυσικά, η αυτοκτονία του δεν σημαίνει και ενοχή.

«Όσο οι ιστορικοί, λόγω έλλειψης γραπτών πηγών και τεκμηρίων, δυσκολεύονται να δώσουν μία σαφή απάντηση για το αν όντως υπήρξε ο φημολογούμενος θησαυρός, οι θρύλοι και εικασίες για κρυμμένους θησαυρούς του Αλή πασά θα προσελκύουν τους χρυσοθήρες», καταλήγει η συγγραφέας.
του Α. Ζώη



efagonizesthe