19 Ιουλίου 2012

εν έτει 1888 μ.Χ.

Aλήθεια είναι η φωνή της Φύσης και του Χρόνου Αλήθεια είναι ο θαυμαστός επόπτης μέσα μας Τίποτα δεν υπάρχει χωρίς αυτήν- έρχεται από τα άστρα, Τον χρυσό ήλιο, και κάθε αύρα που φυσά… W.Thomson Bacon
O αθάνατος ήλιος της όμορφης Αλήθειας, μερικές φορές κρύβεται στα σύννεφα Αυτό δεν σημαίνει ότι το φώς της είναι ελαττωματικό, αλλά ότι σκοτεινιάζει από τις αδύναμες προκαταλήψεις μου, την ατελή μου πίστη, και όλες τις χιλιάδες εκείνες αιτίες που εμποδίζουν την ανάπτυξη της καλωσύνης… Hanna More
Ποιά είναι η αλήθεια; ρώτησε ο Πιλάτος εκείνον που - αν οι ισχυρισμοί της χριστιανικής εκκλησίας είναι έστω και κατά προσέγγιση σωστοί - θα έπρεπε να την γνωρίζει. Αλλά Εκείνος παρέμεινε σιωπηλός. Και η αλήθεια την οποίαν δεν αποκάλυψε, παρέμεινε κρυμμένη για τους μετέπειτα οπαδούς του, αλλά και για τον Ρωμαίο κυβερνήτη. Η σιωπή του Ιησού όμως, σ’ αυτήν αλλά και σε άλλες περιπτώσεις, δεν εμπόδισε τους σημερινούς οπαδούς από το να φέρονται σαν να είχε Εκείνος δεχτεί την ίδια την ύψιστη και απόλυτη Αλήθεια, και να αγνοούν το γεγονός ότι και σε εκείνους είχαν δοθεί Λόγοι Σοφίας που περιείχαν τμήμα της αλήθειας της κρυμμένης σε παραβολές και σε σκοτεινά αλλά όμορφα λόγια. ( Στο κατά Ματθαίο 4, εδ.ΙΙ, λέγει ο Ιησούς προς τους Δώδεκα: Σε σας δόθηκε το μυστήριο της Βασιλείας του Θεού, αλλά στους άλλους, τους έξω, όλα δίνονται με παραβολές).
Αυτή η τακτική οδήγησε σιγά σιγά σε δογματισμό και κατηγορηματικούς ισχυρισμούς. Δογματισμό στις εκκλησίες, δογματισμό στην επιστήμη, δογματισμό παντού. Οι πιθανές αλήθειες που γίνονται θαμπά αντιληπτές στον κόσμο των αφηρημένων εννοιών, όπως κι εκείνες που εξάγονται συμπερασματικά από την παρατήρηση και το πείραμα στον κόσμο της ύλης, επιβάλλονται με τη βία στα αμύητα πλήθη - πολύ απασχολημένα για να σκεφτούν από μόνα τους - υπό τη μορφή είτε της Θείας αποκάλυψης είτε της επιστημονικής αυθεντίας.
Ωστόσο αυτή η ίδια η ερώτηση «τί είναι αλήθεια» παραμένει ανοικτή από την εποχή του Σωκράτη και του Πιλάτου μέχρι τη δική μας εποχή της πλήρους άρνησης. Υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως «απόλυτη αλήθεια» στα χέρια κάποιας ομάδας ή κάποιου ανθρώπου; Η λογική λέει «όχι, δεν γίνεται». Δεν υπάρχει χώρος για την απόλυτη αλήθεια πάνω σε οποιοδήποτε θέμα, σε έναν κόσμο πεπερασμένο και ελεγχόμενο όσο και ο ίδιος ο άνθρωπος. Υπάρχουν όμως σχετικές αλήθειες και θα πρέπει να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε με αυτές.
Σε κάθε εποχή υπήρξαν άγιοι που κατέκτησαν το απόλυτο, αλλά μπόρεσαν να διδάξουν μόνο σχετικές αλήθειες. Διότι κανείς ακόμα, γεννημένος από θνητή γυναίκα στη δική μας φυλή, δεν έχει, ούτε θα μπορούσε να έχει δώσει την υπέρτατη αλήθεια σε κάποιον άλλο άνθρωπο, επειδή ο καθένας μας πρέπει να βρεί μέσα του την τελική αλήθεια. Όπως κανένας νους δεν μπορεί να είναι ίδιος με κάποιν άλλο, έτσι και ο κάθε νους θα πρέπει να δεχθεί την υπέρτατη φώτιση μέσα από τον εαυτό του, ανάλογα με τη χωρητικότητά του και όχι από ανθρώπινο φώς. Ο σπουδαιότερος ζωντανός μύστης μπορεί να μεταδώσει από τη συμπαντική Αλήθεια μόνο τόσο όσο μπορεί να αφομοιώσει ο νούς που δέχεται την επιρροή, και τίποτε περισσότερο. “Tot hominess, quot sententiae” είναι μια αθάνατη κοινοτοπία ή αν θέλετε μία αυταπόδεικτη αλήθεια, δηλαδή όσοι άνθρωποι, τόσες και γνώμες. Ο ήλιος είναι ένας, αλλά οι ακτίνες του αναρίθμητες και η επίδρασή τους ευεργετική ή βλαβερή ανάλογα με τη φύση και τη σύσταση των αντικειμένων πάνω στα οποία πέφτουν.
Η πολικότητα είναι συμπαντική, αλλά ο πολωτής βρίσκεται στη δική μας συνειδητότητα. Κατ' αναλογία, όσο η συνειδητότητά μας ανυψώνεται προς την απόλυτη αλήθεια, τόσο και την αφομοιώνουμε με περισσότερη ή λιγότερη απολυτότητα. Αλλά και πάλι η συνειδητότητα του ανθρώπου είναι σαν τον ηλίανθο της γής. Λαχταρώντας τις ζεστές ακτίνες, το φυτό στρέφεται μόνο στον ήλιο και γυρίζει συνεχώς ακολουθώντας την πορεία του απροσπέλαστου φωτοδότη. Οι ρίζες του το κρατούν γερά στο έδαφος και η μισή ζωή του περνάει στην σκιά…
Ωστόσο ο καθένας μας μπορεί σχετικά να προσεγγίσει τον Ήλιο της Αλήθειας ακόμα και πάνω σ’ αυτή τη γή και να αφομοιώσει τις θερμότερες και πιο άμεσες ακτίνες του, όσο κι αν έχουν διαφοροποιηθεί μετά το μακρύ τους ταξίδι μέσα από τα φυσικά μόρια στο διάστημα. Υπάρχουν δύο μέθοδοι για να επιτευχθεί αυτό. Στο φυσικό πεδίο μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το νοητικό μας πολαροσκόπιο και, αναλύοντας τις ιδιότητες της κάθε ακτίνας, να επιλέξουμε την αγνότερη. Στο πνευματικό πεδίο όμως, θα πρέπει να εργασθούμε με τρομερό ζήλο και προσήλωση για την ανάπτυξη της ανώτερης φύσης μας. Ξέρουμε ότι παραλύοντας σταδιακά τις ορέξεις της κατώτερης προσωπικότητας και νεκρώνοντας έτσι τη φωνή του φυσικού νου - εκείνου του νου που στηρίζεται και είναι αδιαχώριστος από το μέσο ή όχημα, δηλαδή τον οργανικό σωματικό νου --- ο ζωώδης άνθρωπος μέσα μας μπορεί να κάνει χώρο για τον πνευματικό νου. Και άπαξ και διεγερθεί αυτός από τη λανθάνουσα κατάστασή του, αναπτύσσονται μέσα μας υψηλότερες πνευματικές αισθήσεις και αντιλήψεις και εξελίσσονται pari passu ( δηλ. ταυτόχρονα ) με τον θεϊκό άνθρωπο. Αυτό έκαναν πάντα και συνεχίζουν να κάνουν οι μεγάλοι μύστες, οι γιόγκι της Ανατολής και οι μυστικιστές της Δύσης.
Αλλά γνωρίζουμε επίσης - με ελάχιστες εξαιρέσεις - ότι κανένας κοσμικός και κανένας υλιστής δεν θα πιστέψει ποτέ στην ύπαρξη τέτοιων μυστών, ούτε κάν στη δυνατότητα μιας τέτοιας πνευματικής ή ψυχικής ανάπτυξης. Στην αρχαιότητα ο ανόητος έλεγε ότι «δεν υπάρχει Θεός». Ο σύγχρονος λέει « δεν υπάρχουν μύστες, είναι αποκύημα της νοσηρής σας φαντασίας». Γνωρίζοντάς το αυτό λοιπόν σπεύδουμε να καθησυχάσουμε τους τύπου «Θωμά» αναγνώστες μας. Τους παρακαλούμε να στραφούν στην ανάγνωση θεμάτων πιο κοινωνικών, όπως άρθρων πάνω στον υλικό- ιδεαλισμό, π.χ. το άρθρο «Αυτοκεντρισμός» - πάνω στην ίδια «φιλοσοφία», που είναι ένα γράμμα διαμαρτυρίας του ιδρυτή της περί ού ο λόγος Σχολής, απέναντι σε ένα δικό μας λάθος. Παραπονιέται ότι «ζευγαρώνουμε» το όνομά του με εκείνα του Χέρμπερτ Σπένσερ, του Δαρβίνου, του Χάξλευ και άλλων. Διότι το περιοδικό Lucifer προσπαθεί να ικανοποιεί τους αναγνώστες του για οποιαδήποτε « σχολή σκέψης» και να φαίνεται εξίσου αμερόληπτο και στους θεϊστές και στους αθεϊστές και στους μυστικιστές και στους αγνωστικιστές, και στους χριστιανούς και στους ειδωλολάτρες. Άρθρα όμως, όπως του εκδότη, ή των σχολίων πάνω στο «Φώς στην Ατραπό» κ.λ.π. δεν απευθύνονται σε υλιστές. Απευθύνονται σε θεόσοφους ή σε αναγνώστες πού γνωρίζουν μέσα τους ότι οι Διδάσκαλοι της Σοφίας όντως υπάρχουν: και - παρόλο που η απόλυτη αλήθεια δεν βρίσκεται πάνω στη γη και πρέπει να την ψάξει κανείς σε υψηλότερες περιοχές - γνωρίζουν ότι ακόμα και σε αυτή την ανόητη, στροβιλιζόμενη μικρή μας σφαίρα, υπάρχουν πράγματα που δεν τάχει καν ονειρευτεί η Δυτική φιλοσοφία.
Και για να επιστρέψουμε στο θέμα μας. Συνεπώς, αν και η γενική αφηρημένη αλήθεια είναι μια πολύτιμη ευλογία για πολλούς από εμάς, όπως και για τον Ρουσσώ, στο μεταξύ πρέπει να αρκεσθούμε στις σχετικές αλήθειες. Σοβαρά τώρα, στην καλύτερη περίπτωση, είμαστε ένα καϋμένο συνονθύλευμα θνητών, τρέμουμε μπροστά ακόμα και στη σχετική αλήθεια, μήπως μας καταβροχθίσει και εμάς και τις μικροαντιλήψεις μας μαζί. Όσο για την απόλυτη αλήθεια, οι πιο πολλοί είμαστε τόσο ανίκανοι να την δούμε, όσο ανίκανοι είμαστε να πάμε στο φεγγάρι με ποδήλατο. Πρώτον, διότι η απόλυτη αλήθεια είναι τόσο αμετακίνητη, όσο το βουνό του Μωάμεθ, που αρνήθηκε να ενοχληθεί για τον προφήτη, έτσι ώστε να αναγκασθεί να πάει ο ίδιος. Και εμείς πρέπει να ακολουθήσουμε το παράδειγμά του, αν θέλουμε να την πλησιάσουμε έστω και από απόσταση.
Δεύτερον, διότι το βασίλειο της απόλυτης αλήθειας δεν είναι αυτού του κόσμου, ενώ εμείς είμαστε πάρα πολύ αυτού του κόσμου. Και τρίτον, διότι παρόλον που στη φαντασία του ποιητή ( Σαίξπηρ ) ο άνθρωπος είναι … το τελειότερο προϊόν εργασίας που έχουν διαμορφώσει οι ουρανοί … στην πραγματικότητα είναι ένα θλιβερό συνονθύλευμα από ανωμαλίες και παραδοξότητες, ένα άδειο φλασκί παραφουσκωμένο από σπουδαιoφάνεια, με αντιφατικές και ευκολοεπηρέαστες γνώμες. Είναι ένα αλαζονικό και ταυτόχρονα αδύναμο όν, το οποίο αν και συνεχώς φοβάται κάποια εξουσία γήινη ή ουράνια, … σαν ένας θυμωμένος πίθηκος, σκαρώνει τέτοια ευφάνταστα τρίκ ενώπιον του Υψίστου, που κάνει και τους αγγέλους να κλάψουν. Τώρα, εφόσον η αλήθεια είναι ένα πολυεδρικό πετράδι, οι όψεις του οποίου είναι αδύνατον να γίνουν αντιληπτές αμέσως, και επειδή ούτε κάν δύο άνθρωποι, όσο κι αν καίγονται να διακρίνουν την αλήθεια, μπορούν να δούν έστω μία πλευρά του ίδια, τί μπορεί να γίνει για να τους βοηθήσουμε να την αντιληφθούν; Σαν σωματικός άνθρωπος, περιοριζόμενος και εμποδιζόμενος πολύπλευρα από αυταπάτες, δεν μπορεί να φτάσει στην αλήθεια υπό το φώς των γήινων αντιλήψεων του.
Έτσι εμείς λέμε : Αναπτύξτε μέσα σας την εσωτερική γνώση. Από τον καιρό που ο Δελφικός χρησμός είπε στον ερωτόντα « Άνθρωπε, γνώθι σαυτόν», ουδέποτε εδιδάχθη αλήθεια ανώτερη απ' αυτήν. Χωρίς λοιπόν αυτή τη συνειδητοποίηση ο άνθρωπος παραμένει τυφλός ακόμα και σε σχετικές αλήθειες, άς αφήσουμε την απόλυτη. Ο άνθρωπος πρέπει να γνωρίσει τον εαυτόν του, δηλαδή να αποκτήσει την εσώτερη αντίληψη που δεν εξαπατά, πριν μπορέσει να κατέχει την απόλυτη αλήθεια. Η απόλυτη αλήθεια είναι το σύμβολο της Αιωνιότητας, και κανένας πεπερασμένος νους δεν μπορεί να συλλάβει, εξού και δεν μπορεί να καταλάβει καμία αλήθεια στην πληρότητά της. Για να φτάσει σε κατάσταση όπου θα μπορέσει ο άνθρωπος να την νοιώσει, θα πρέπει να παραλύσει τις αισθήσεις του εξωτερικού, γήινου ανθρώπου. Αυτό είναι ένα δύσκολο έργο- μπορεί να μας πουν- και έτσι αναμφιβόλως οι άνθρωποι επιλέγουν να παραμένουν ικανοποιημένοι με τις σχετικές αλήθειες.
Όμως, για να προσεγγίσει κανείς ακόμα και τις γήινες αλήθειες, απαιτείται, πρώτα από όλα, αγάπη για την ίδια την αλήθεια, γιατί διαφορετικά δεν θα μπορέσει να την αναγνωρίσει. Και σ’ αυτήν την εποχή, ποιός αγαπά την αλήθεια για την ίδια την αλήθεια; Πόσοι από μας είναι έτοιμοι να την ψάξουν, να την δεχθούν και να την κρατήσουν, εν μέσω μιας κοινωνίας όπου ο,τιδήποτε θεωρείται επιτυχημένο πρέπει να χτίζεται πάνω στα φαινόμενα και όχι στην πραγματικότητα, πάνω στην αυτό-επεβεβαίωση και όχι σε ουσιαστικές αξίες; Γνωρίζουμε πολύ καλά τις δυσκολίες στον δρόμο για να δεχθούμε την αλήθεια. Αυτή η όμορφη ουράνια παρθένα κατέρχεται μόνο σε ευχάριστο γι' αυτήν έδαφος, το έδαφος του αμερόληπτου και απροκατάληπτου νου, του φωτισμένου από αγνή πνευματική συνειδητότητα - και δυστυχώς και ο μέν και ο δε σπανίζουν στις πολιτισμένες χώρες. Στον αιώνα του ατμού και του ηλεκτρισμού, όπου ο άνθρωπος ζεί με τρομαχτικές ταχύτητες που μετά βίας του αφήνουν ελεύθερο χρόνο για περισυλλογή, αφήνεται να συμπαρασύρεται από την κούνια μέχρι τον τάφο, καρφωμένος στην προκρούστεια κλίνη της συνήθειας και της συμβατικότητας. Τώρα η συμβατικότητα - απλά και καθαρά - είναι ένα ευχάριστο ΨΕΜΑ, καθώς ούτως ή άλλως, είναι - σύμφωνα με τον ορισμό του F.W. Robertson - « μια προσομοίωση αισθημάτων σύμφωνα με ένα αποδεκτό επίπεδο». Και όπου υπάρχει προσομοίωση, δεν μπορεί να υπάρξει καμία αλήθεια. Πόσο βαθυστόχαστη είναι η παρατήρηση του Μπαύρον ( Byron ) ότι «η αλήθεια είναι ένα πετράδι που βρίσκεται σε μεγάλα βάθη, ενώ στην επιφάνεια τούτου του κόσμου, όλα τα πράγματα ζυγίζονται πάνω στη λαθεμένη ζυγαριά της συνήθειας». Αυτό το γνωρίζουν καλά εκείνοι που είναι αναγκασμένοι να ζουν στην πνιγηρή ατμόσφαιρα μιας τέτοιας κοινωνικής συμβατικότητας, και οι οποίοι, ακόμα κι αν θέλουν και επιθυμούν διακαώς να μάθουν και να δεχτούν τις όποιες αλήθειες, δεν τολμούν διότι φοβούνται τον θηριώδη Μολώχ που λέγεται "κοινωνία".
Kοίταξε γύρω σου, αναγνώστη, μελέτησε τις περιγραφές που κάνουν πασίγνωστοι ταξιδευτές, αναλογίσου τις ομοειδείς αντιλήψεις των λογίων, τα δεδομένα της επιστήμης και της στατιστικής. Φέρε στο νου σου την εικόνα της σύγχρονης πολιτικής και της θρησκείας και γενικά της σύγχρονης ζωής. Θυμήσου τα ήθη και τα έθιμα κάθε πολιτισμένης φυλής και έθνους υπό τον ήλιο. Παρατήρησε τις διαθέσεις και τα έργα των ανθρώπων στα κέντρα πολιτισμού της Ευρώπης, της Αμερικής, ακόμα και της Άπω Ανατολής και των αποικιών, παντού όπου ο λευκός έχει φέρει τα «οφέλη» του αποκαλούμενου πολιτισμού. Και τώρα, που τα είδες όλα αυτά, στάσου και συλλογίσου, και εάν μπορείς, ονόμασε εκείνο το ευλογημένο Ελντοράντο, εκείνον τον εξαιρετικό τόπο πάνω στη γη, όπου η ΑΛΗΘΕΙΑ είναι το τιμώμενο πρόσωπο, και το ΨΕΜΑ και η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ είναι οι εξωστρακισμένοι και οι απόβλητοι. ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ. Ούτε και κανένας άλλος μπορεί, εκτός κι αν είναι προετοιμασμένος και αποφασισμένος να προσθέσει τον οβολό του στον όγκο του ψεύδους που βασιλεύει σε κάθε κομμάτι της κοινωνικής ζωής. « Την Αλήθεια», φώναξε ο Καρλάυλ, "την αλήθεια, κι ας με συντρίψουν οι ουρανοί επειδή την ακολουθώ, όχι την ψευτιά, ακόμα κι αν το βραβείο της Αποστασίας θα ήταν ένας ολόκληρος επίγειος παράδεισος". Aλλά πόσοι σκέφτονται και πόσοι τολμούν να μιλήσουν σαν τον Καρλάυλ, σήμερα στην εποχή μας; Δεν προτιμά η συντριπτική πλειοψηφία “τους παραδείσους της απραξίας και της κοκαίνης” βυθισμένη μέσα στον άκαρδο εγωισμό της; Kαι είναι αυτή η πλειονότητα που κάνει πίσω τρομοκρατημένη μπροστά στην πιο απλή σκιαγραφία μιας καινούριας, μη δημοφιλούς αλήθειας, από φόβο και δειλία, μήπως η Κα Τάδε αποκηρύξει και η Κα Δείνα καταδικάσει τον νέο προσήλυτο στο βασανιστήριο του να γίνει κομματάκια από τη δολοφονική της γλώσσα.
Εγωισμός, το νεογέννητο της Άγνοιας, και ο καρπός της διδασκαλίας που επιβεβαιώνει ότι για κάθε νεογέννητο μωρό, δημιουργείται μια καινούρια ψυχή, αυτόνομη και ξέχωρη από τη Συμπαντική Ψυχή-- αυτός ο Εγωισμός είναι ο αδιαπέραστος τοίχος μεταξύ του προσωπικού εαυτού και της Αλήθειας. Είναι η γόνιμη μητέρα όλης της ανθρώπινης κακίας, ενώ το ψέμα γεννιέται από την αναγκαιότητα της υποκρισίας, και η υποκρισία από επιθυμία για συγκάλυψη του ψέματος. Είναι ο μήκυτας που μεγαλώνει και δυναμώνει με την ηληκία σε κάθε ανθρώπινη καρδιά από την οποία έχει καταβροχθίσει όλα τα καλά συναισθήματα. Ο εγωϊσμός σκοτώνει κάθε ευγενική παρόρμηση στη φύση μας και είναι η μόνη θεότητα που δεν φοβάται απιστία ή εγκατάλειψη από τους ψηφοφόρους της. Έτσι τον βλέπουμε να βασιλεύει στον κόσμο και στην κοινωνία σαν ανώτατος άρχοντας. Κατά συνέπεια, ζούμε και κινούμεθα και υπάρχουμε μέσα σ’ αυτόν τον θεό του σκότους, κάτω από την αγία τριάδα της απάτης, της αγυρτείας και του ψεύδους, που ονομάζεται "καθωσπρεπισμός".
Είναι αυτό αλήθεια και πραγματικότητα ή είναι συκοφαντία; Όπου και να στραφείτε θα βρείτε, από την κορυφή ως τον πάτο της κοινωνικής κλίμακας, απάτη και υποκρισία εν δράσει, προς χάριν του αγαπημένου εαυτού σε κάθε χώρα και σε κάθε άτομο. Αλλά οι χώρες, με σιωπηλή συμφωνία, έχουν αποφασίσει τα εγωιστικά κίνητρα στην πολιτική να αποκαλούνται «ευγενικές εθνικές φιλοδοξίες, πατριωτισμός», κ.λ.π. Και ο πολίτης στον οικογενειακό του κύκλο το βλέπει σαν «οικογενειακή αξία». Εντούτοις, ο εγωισμός, είτε γεννά επιθυμία για αύξηση επικράτειας ή ανταγωνισμό στο εμπόριο εις βάρος του γείτονα, δεν μπορεί ποτέ να θεωρηθεί ως αξία και αρετή. Βλέπουμε απάτη και κτηνώδη βία σε ήπιους τόνους - το Γιακίν και το Μποαζ - οι δύο κίονες κάθε ναού του Σολομώντα, που ονομάζεται διπλωματία, και το αποκαλούμε με το σωστό του όνομα. Διότι ο διπλωμάτης υποκλίνεται ως κάτω μπροστά σ’ αυτούς τους δύο κίονες της εθνικής δόξας και πολιτικής και κάνει καθημερινό του βίωμα τον τεκτονικό τους συμβολισμό: «σε πονηρή δύναμη ο οίκος μου θα θεμελιωθεί», δηλαδή αποκτά με απάτη, ό,τι δεν μπορεί να αποκτήσει με βία. Θα τον χειροκροτήσουμε; Το προσόν ενός διπλωμάτη, «επιδεξιότητα και ικανότητα να εξασφαλίζει πλεονεκτήματα» υπέρ της χώρας του εις βάρος άλλων χωρών, μόλις και μετά βίας μπορεί να επιτευχθεί μιλώντας την αλήθεια, αλλά μόνο με μία πανούργα και απατηλή γλώσσα. Και έτσι το περιοδικό μας (Lucifer ) μια τέτοια πράξη την αποκαλεί ζωντανό, προφανές ΨΕΜΑ.
Αλλά δεν είναι μόνο στην πολιτική όπου η συνήθεια και ο εγωισμός έχουν συμφωνήσει να αποκαλούν αρετή την απάτη και το ψέμα, και να ανταμείβουν αυτόν που ψεύδεται καλύτερα με δημόσια αγάλματα. Όλες οι κοινωνικές τάξεις ζούν στο ψέμα και χωρίς αυτό θα κατέρρεαν. Ο πολιτισμένος αριστοκράτης που φοβάται τον θεό και τον νόμο, έχοντας τόσο πόθο για τον απαγορευμένο καρπό όσο και ένας πληβείος, είναι αναγκασμένος να λέει ψέματα από το πρωί ως το βράδυ, για να καλύψει εκείνα που μετά χαράς ονομάζει «μικροπταίσματα», αλλά η ΑΛΗΘΕΙΑ θεωρεί μεγάλη ανηθικότητα. Η μεσαία τάξη της κοινωνίας διαβρώνεται με ψεύτικα χαμόγελα, ψεύτικες ομιλίες και αμοιβαίες αναξιοπιστίες. Για τους περισσότερους η θρησκεία έχει γίνει ένα λεπτό και φτηνά εντυπωσιακό πέπλο, ριγμένο πάνω στο πτώμα της πνευματικής πίστης . Ο αφέντης πηγαίνει στην εκκλησία για να εξαπατήσει τους υπηρέτες του, ο πεινασμένος εφημέριος - που κηρύσει αυτό που έχει πάψει να πιστεύει- κρύβεται από τον επίσκοπό του, ο επίσκοπος από τον Θεό του. Οι καθημερινές εφημερίδες, πολιτικές και κοινωνικές, ίσως υιοθετούν προς όφελός τους το αθάνατο εκείνο ερώτημα του συγχισμένου συζύγου του Μολλιέρου: «ποιός από τους δυο μας σφάλλει εδώ;»--- Ακόμα και η επιστήμη, που κάποτε ήταν η άγκυρα της σωτηρίας της Αλήθειας, έπαψε να είναι ο ναός της γυμνής Πραγματικότητας. Οι επιστήμονες τώρα σχεδόν αγωνίζονται να επιβάλλουν δια της βίας στους συναδέλφους τους και στο κοινό την αποδοχή κάποιου προσωπικού χόμπυ, κάποιας νεότευκτης θεωρίας, που θα λουστράρει το όνομα και τη φήμη τους. Ένας επιστήμονας σήμερα είναι τόσο έτοιμος να καταστείλει τις βλαπτικές αποδείξεις ενάντια σε μια τρέχουσα επιστημονική υπόθεση, όσο ένας ιεραπόστολος σε ειδωλολατρική χώρα ή ένας ιεροκήρυκας στην πατρίδα του, για να πείσει το ποίμνιό του ότι η σύγχρονη γεωλογία είναι ένα ψέμα και ότι η εξέλιξη του ανθρώπου είναι έπαρση και παρενόχληση του πνεύματος.
Αυτή λοιπόν είναι η κατάσταση των πραγμάτων εν έτει 1888 μ.Χ. και όμως μερικές εφημερίδες μας εγκαλούν γιατί βέπουμε τη φετινή χρονιά πιο γκρίζα από ποτέ! Το ψέμα έχει εξαπλωθεί σε τέτοιο βαθμό—στηριζόμενο από συνήθειες και τυπικότητες-- που ακόμα και η χρονολόγηση αναγκάζει τους συνανθρώπους να ψεύδονται. Το πρόσφυμα π.Χ. και μ.Χ. που χρησιμοποιείται στις ημερομηνίες του χρόνου από Ιουδαίους και Εθνικούς, σε ευρωπαϊκές και ασιατικές χώρες, από υλιστές και άθεους καθώς επίσης και από χριστιανούς στην πατρίδα τους – είναι ένα ψέμα που καθαγιάζει ένα άλλο ψέμα. Πού βρίσκεται λοιπόν ακόμα και η σχετική αλήθεια; Εάν, τόσο παλιά στον αιώνα του Δημόκριτου, του εμφανίστηκε με τη μορφή θεάς ξαπλωμένης στον πάτο ενός πηγαδιού, τόσο βαθιά που ελάχιστη ελπίδα υπήρχε να απελευθερωθεί, σήμερα, υπό τις παρούσες συνθήκες έχουμε ένα δίκιο να πιστεύουμε ότι είναι κρυμμένη τόσο μακριά όσο η σκοτεινή πλευρά της σελήνης. Γι’ αυτό τον λόγο ίσως, όλοι οι οπαδοί των κρυμμένων αληθειών χαρακτηρίζονται ως σεληνιασμένοι. Όπως και νάχει, σε καμμία περίπτωση δεν θα αναγκασθεί το περιοδικό Lucifer να υποθάλψει κανένα ψέμα που αναγνωρίζεται και εφαρμόζεται σιωπηλά παγκοσμίως αλλά θα κρατηθεί σταθερά στο πραγματικό γεγονός, το αγνό και απλό, προσπαθώντας να διακηρύξει την αλήθεια οποτεδήποτε την βρίσκει και μάλιστα όχι κάτω από δειλές μάσκες. Μπορεί ο φανατισμός και η μισαλλοδοξία να θεωρούνται ως ορθόδοξη και υγιής τακτική, και η ενθάρρυνση κοινωνικών προκαταλήψεων και προσωπικών χόμπυ ως συνετός δρόμος για να εξασφαλίσει κανείς επιτυχείς εκδόσεις. Άς είναι . Οι εκδότες του Lucifer είναι θεόσοφοι και το μότο που επέλεξαν είναι: Vera pro gratiis - H αλήθεια υπεράνω της ευαρέσκειας.
Γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι σπονδές και οι θυσίες του Lucifer στη θεά Αλήθεια δεν αναδίδουν ένα γλυκό, αρωματικό καπνό στα ρουθούνια των αφεντάδων του τύπου, ούτε και ο ‘Υιός της Αυγής’ τους μυρίζει όμορφα. Τον αγνοούν ή τον εξυβρίζουν, διότι η αλήθεια δημιουργεί μίσος. Ακόμα και οι φίλοι του αρχίζουν να βρίσκουν σφάλματα. Αδύνατον να καταλάβουν γιατί δεν μπορεί να είναι ένα σκέτο θεοσοφικό περιοδικό, με άλλα λόγια, γιατί αρνείται να είναι δογματικό και φανατισμένο. Αντί να αφιερώνει κάθε ίντσα χώρου σε θεοσοφικές και απόκρυφες διδασκαλίες μόνο, ανοίγει τις σελίδες του προς δημοσίευση «στα πιο πομπώδη , ετερογενή στοιχεία και αντικρουόμενες δοξασίες». Αυτή είναι η κύρια κατηγορία προς την οποίαν εμείς απαντάμε - γιατί όχι; Η θεοσοφία είναι θεία γνώση και η γνώση είναι αλήθεια. Έτσι κάθε αληθινό γεγονός και κάθε ειλικρινής λέξη πάνε πακέτο με τη Θεοσοφία. Όποιος είναι εκπαιδευμένος στη θεία αλχημεία ή έστω και λίγο ευλογημένος με το χάρισμα να αντιλαμβάνεται την αλήθεια, θα την βρει και θα την εξάγει και από μία λαθεμένη , όπως και από μία σωστή πρόταση. Όσο μικρό κι αν είναι ένα μόριο χρυσού χαμένου μέσα σ’ έναν τόνο σκουπιδιών, εξακολουθεί να είναι το ευγενές μέταλλο που αξίζει να το βγάλουν με κάποιον επιπλέον κόπο. Όπως λέγεται συχνά, είναι χρήσιμο να γνωρίζει κανείς τί δεν είναι ένα πράγμα, όπως επίσης και να μάθει τί είναι. Ο μέσος αναγνώστης δεν βρίσκει εύκολα πραγματικότητες σε ένα σεκταριστικό έντυπο, διότι είτε είναι υπέρ είτε κατά, σίγουρα η παρουσίασή τους είναι προκατειλημμένη, επειδή η γνώμη του εκδότη κλίνει προς τη μία ή την άλλη πλευρά. Έτσι λοιπόν ένα θεοσοφικό έντυπο είναι το μόνο όπου μπορεί κανείς να ελπίζει ότι θα βρει τουλάχιστον μη προκατειλημμένες απόψεις για την αλήθεια και τα γεγονότα. Στο Lucifer αντανακλάται η γυμνή αλήθεια από πολλές πλευρές, διότι δεν αποκλείει ούτε φιλοσοφικές, ούτε θρησκευτικές απόψεις. Κάθε φιλοσοφία και θρησκεία, όσο ατελής και ανεπαρκής είναι ή και ανόητη μερικές φορές, θα πρέπει να στηρίζεται στην αλήθεια και στο γεγονός κατά κάποιον τρόπο. ΄Ετσι ο αναγνώστης έχει την ευκαιρία να συγκρίνει, να αναλύει και να επιλέγει απ’ όσα συζητούνται εκεί. Το Lucifer παρουσιάζει τόσες πλευρές της μίας συμπαντικής αλήθειας, όσες επιτρέπει ο περιορισμένος χώρος του και λέει στους αναγνώστες του: "Σήμερα διελέξτε ποιόν θα υπηρετήσετε: ή τους θεούς που ήταν στην αντίπερα όχθη της πλημμύρας που καταβύθισε τις λογικές δυνάμεις του ανθρώπου και τη θεία γνώση, ή τους θεούς των Αμοριτών, δηλαδή τους θεούς των εθίμων και του κοινωνικού ψεύδους, ή πάλι, τον Κύριο του ανώτερου Εαυτού, τον λαμπρό καταστροφέα της σκοτεινής δύναμης της αυταπάτης;" Σίγουρα το καλύτερο είναι εκείνη η φιλοσοφία που λιγοστεύει την ανθρώπινη μιζέρια αντί να προσθέτει σε αυτήν.
Και για να συνοψίσουμε, όσον αφορά την απόλυτη και τη σχετική αλήθεια, μπορούμε μόνο να πούμε ό,τι ειπώθηκε και πριν. Έξω από μια υψηλή πνευματική κατάσταση του νου, κατά την οποία ο άνθρωπος είναι ένα με τον Συμπαντικό Νου—δεν μπορεί να βρει τίποτα παρά μόνο σχετική αλήθεια ή αλήθειες από οποιαδήποτε φιλοσοφία ή θρησκεία. Ακόμα κι αν η θεά της αλήθειας που κατοικεί στον πυθμένα του πηγαδιού έβγαινε από την κρυψώνα της, δεν θα μπορούσε να δώσει στον άνθρωπο τίποτα περισσότερο απ’ ό,τι θα μπορούσε να αφομοιώσει ο νους του. Εν τω μεταξύ όλοι μπορούν να κάθονται κοντά στο πηγάδι - που ονομάζεται ΓΝΩΣΗ - και να ατενίζουν στα βάθη του με την ελπίδα να δουν να αντανακλάται στα σκοτεινά νερά του το όμορφο πρόσωπο της Αλήθειας. Αυτό όμως, όπως παρατήρησε ο Ρίχτερ, παρουσιάζει και κάποιο κίνδυνο. Μπορεί σίγουρα μερικές φορές να αντικατοπτρίζεται κάποια αλήθεια στο σημείο που κοιτάζουν και έτσι να ανταμείψει τον υπομονετικό μαθητή. Αλλά, προσθέτει ο Γερμανός στοχαστής, έχω ακούσει ότι κάποιοι φιλόσοφοι ψάχνοντας την Αλήθεια για να της υποβάλλουν τα σέβη τους, εκείνο που είδαν και λάτρεψαν, ήταν η δική τους εικόνα στο νερό.
Για να αποφευχθεί μια τέτοια συμφορά--- που έχουν πάθει όλοι οι ιδρυτές θρησκευτικής ή φιλοσοφικής σχολής---προσέχουμε να δίνουμε στον αναγνώστη μόνον εκείνες τις αλήθειες, την αντανάκλαση των οποίων μπορεί να βρει μέσα στον νου του. Όσον αφορά όμως τα βαθύτερα πνευματικά πιστεύω, κανένας αληθινός θεόσοφος δεν πρέπει να τα υποβιβάζει υποβάλλοντάς τα σε δημόσια συζήτηση, αλλά μάλλον να τα αποκρύπτει στο εσώτατο ιερό της ψυχής του. Τέτοιες πίστεις και διδασκαλίες δεν θα έπρεπε να κοινοποιούνται βιαστικά, γιατί διατρέχουν τον κίνδυνο αναπόφευκτης βεβήλωσης από κακό χειρισμό των αδιάφορων και επικριτικών. Ούτε και να ενσωματώνονται σε κανένα δημοσίευμα παρά μόνο σαν υποθέσεις που προσφέρονται ως τροφή για σκέψη στο νοήμον κοινό. Οι θεοσοφικές αλήθειες, όταν υπερβαίνουν ένα όριο θεώρησης, καλύτερα να παραμένουν κρυμμένες από κοινή θέα, διότι «οι μαρτυρίες πραγμάτων που δεν φαίνονται» δεν είναι μαρτυρίες, παρά μόνον για εκείνον που τις βλέπει, τις ακούει και τις αισθάνεται. Δεν πρέπει να σύρονται έξω από τα «Άγια των Αγίων», τον ναό του απρόσωπου θείου Εγώ ή Εαυτού. Μια σχετική αλήθεια λοιπόν, που είναι μια ακτίνα της απόλυτης αλήθειας μπορεί να αντικατοπτριστεί μόνο στον αγνό καθρέφτη της ίδιας του της φλόγας, δηλαδή της ύψιστης πνευματικής μας ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΤΗΤΑΣ. Και πώς μπορεί το σκότος της αυταπάτης να κατανοήσει το ΦΩΣ που λάμπει μέσα του; E.Π.Μπλαβάτσκυ
Lucifer, Φεβρουάριος 1888 Μετάφραση: Μάρθα Παπαδοπούλου- Σκούρτη

Δεν υπάρχουν σχόλια:

 
Related Posts with Thumbnails