ΠΛΗΡΗΣ (ΠΛΕΟΝ) Η ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ!!!

Το γεγονός ότι ισχυροί παράγοντες της Γερμανίας συντηρούν τη συζήτηση για την αναδιάρθρωση του χρέους του ελληνικού Δημοσίου καταδεικνύει την πλήρη αποτυχία της στρατηγικής του μνημονίου. Η Ελλάδα «παραδόθηκε»,...

στην τρόικα και στην πολιτική του μνημονίου σε μια προσπάθεια να ενισχύσει την πιστοληπτική της ικανότητα και να εξασφαλίσει τη λεγόμενη βιωσιμότητα του χρέους της.

Ένα χρόνο αργότερα είμαστε πιο αναξιόπιστοι και οι περισσότεροι ειδικοί καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι η ελεγχόμενη χρεοκοπία του ελληνικού Δημοσίου είναι αναπόφευκτη. Παράλληλα, τα πολυσυζητημένα spreads στα δεκαετή ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου σημειώνουν ρεκόρ και κινούνται προς τις 1.000 μονάδες, γεγονός που εκτοξεύει το επιτόκιο των δεκαετών ομολόγων πάνω από το 13%.

Η αποτυχία φέρνει πρόσθετες υποχρεώσεις

Η ΝΔ και τα κόμματα της Αριστεράς δικαιώνονται πολιτικά για την κριτική που άσκησαν στο μνημόνιο. Ο πρόεδρος της ΝΔ κ. Σαμαράς είχε προειδοποιήσει ότι η πολιτική του μνημονίου θα έριχνε την οικονομία σε βαθιά ύφεση, θα προκαλούσε μεγάλες αποκλίσεις από τους στόχους και θα οδηγούσε σε ένα φαύλο κύκλο αστοχίας και πρόσθετων μέτρων. Η κριτική που άσκησε ο κ. Σαμαράς στο μνημόνιο το Μάιο του 2010 μοιάζει σήμερα αυτονόητη, τότε, όμως, λίγο έλειψε να τον οδηγήσει σε πολιτική και επικοινωνιακή απομόνωση.

Δικαιωμένα είναι και τα κόμματα της Αριστεράς, που προέβλεψαν ότι οι μεγάλες θυσίες των εργαζομένων και ιδιαίτερα των μη προνομιούχων συμπολιτών μας δεν θα οδηγούσαν σε θετικά αποτελέσματα, στο οικονομικό και πολιτικό πλαίσιο που έχει δημιουργηθεί στην Ελλάδα και στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Το πρόβλημα με τους δικαιωμένους του αντιμνημονιακού αγώνα είναι ότι δεν μπορούν να επιβάλουν τις λύσεις που περιγράφουν. Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει μία αντιμετώπιση οδοστρωτήρα στην κρίση της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας και δεν δείχνει πρόθυμη να προσαρμόσει την πολιτική της στις πολύ σωστές παρατηρήσεις του κ. Σαμαρά για την ανάγκη τόνωσης της αγοράς, μείωσης των καταναλωτικών φόρων, μείωσης της φορολογίας που επιβάλλεται στις επιχειρήσεις και των ασφαλιστικών εισφορών τους κ.λπ.

Ακόμα μικρότερες δυνατότητες επηρεασμού των εξελίξεων έχουν τα κόμματα της Αριστεράς, τα οποία επενδύουν σε φιλολαϊκά ανοίγματα και αύξηση των κοινωνικών παροχών, που απορρίπτονται ασυζητητί από τις Βρυξέλλες και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Αναζητείται, λοιπόν, μία πολιτική διέξοδος από τη στρατηγική του μνημονίου που θα είναι ρεαλιστική και αξιόπιστη με ευρωπαϊκά κριτήρια. Στις συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί η απάντηση στην αποτυχία του μνημονίου θα έχει αναπόφευκτα μεγάλο οικονομικό και κοινωνικό κόστος.