22 Αυγούστου 2012

Ένα «βαρύ πυροβολικό» ορθολογισμού μέσα στο νεοελληνικό μπουμπουνητό της ηλιθιότητας. Του Κλεάνθη Γρίβα

Ελάχιστοι άνθρωποι στην εποχή της «τηλεοπτικής δικτατορίας», στην οποία ζούμε, έχουν το θάρρος και το σθένος να εκτεθούν δημόσια εκφράζοντας «αιρετικές» απόψεις, χωρίς μάλιστα να κολακεύουν τον «υπέρτατο δικαστή», την κοινή γνώμη. Ένας απ’ αυτούς,..
που μετριούνται στα δάκτυλα ενός χεριού, είναι και ο Κλεάνθης Γρίβας. Ψυχίατρος-νευρολόγος, διδάκτωρ της ψυχιατρικής στην Ιατρική Σχολή του ΑΠΘ, με σπουδές στην ιατρική και στην κοινωνιολογία, ο Κλεάνθης Γρίβας έχει ταυτόχρονα να παρουσιάσει κι ένα πλούσιο δημοσιογραφικό (υπήρξε για 15 χρόνια συνεργάτης της Ελευθεροτυπίας) και συγγραφικό έργο (16 δημοσιευμένα βιβλία)…
Ο λόγος του είναι αυστηρά κριτικός, νευρικός, αλλά πάντα τεκμηριωμένος. Δεν χαρίζεται σε κανέναν. Ιδιαίτερα στην εξουσία και στους περίτεχνους εξουσιαστικούς μηχανισμούς ελέγχου και καταπίεσης των μαζών. Ο Κλεάνθης Γρίβας είναι, κατά τη γνώμη μου, ο «Έλληνας Νόαμ Τσόμσκι». Ο τελευταίος αληθινά αναρχικός Έλληνας διανοητής. Αντιπροσωπεύει το βαρύ πυροβολικό του ορθολογισμού, πρόθυμος πάντα να διαλύσει με τα επιχειρήματα του την ομίχλη της άγνοιας στα μυαλά πολλών Νεοελλήνων. Παθιασμένος κοινωνικός αγωνιστής και αντιεξουσιαστής, ο Κλεάνθης πιστεύει πως ο άνθρωπος είναι «καταδικασμένος» να είναι ελεύθερος…
Συνέντευξη Στον Γιώργο Στάμκο
Γιώργος Στάμκος:
Έχεις πει Κλεάνθη πως ο πολιτισμένος «ανθώδης» φλοιός του εγκεφάλου μας συγκρούεται συνεχώς με το καταστροφικό ερπετικό τμήμα του εγκεφάλου μας. Ποιος από τους δυο θα επικρατήσει; Η Αθηναϊκή Δημοκρατία ή το Άουσβιτς;
Ο πόλεμος είναι η πιο εφιαλτική εκδήλωση της ανθρώπινης καταστρεπτικής επιθετικότητας, γιατί στρέφεται ευθέως μαζικά και ολοκληρωτικά εναντίον της ζωής, της λογικής, της ηδονής του πολιτισμού και της δημοκρατίας, και, ως τέτοια, μπορεί να ασκεί έλξη μόνο σε νεκρόφιλους, παράλογους, ανοργασμικούς βάρβαρους και αντιδημοκράτες. Είναι μια παροξυσμική εκδήλωση της βίαιης κυριαρχίας του ερπετικού τμήματος του ανθρώπινου εγκέφαλου επί του φλοιού.
Ο πόλεμος είναι το πυρηνικό σύμπτωμα μιας οικουμενικής διανοητικής διαταραχής του ανθρώπινου είδους και, συγχρόνως, η εφιαλτικότερη έκφραση της παράνοιας που πλημμυρίζει την αιματοβαμμένη ιστορία του εγγενώς σχιζοφρενικού ανθρώπινου είδους. Μια παράνοια που απορρέει από μια στρεβλή και κακοφορμισμένη αφοσίωση σε μια σημαία, σ’ έναν αρχηγό, σε μια θρησκεία, σε μια πολιτική πεποίθηση και τα σύμβολά τους, ο πόλεμος «ποδοπατάει την άνοιξη, αποκεφαλίζει την προσδοκία και σέρνει στο σφαγείο όλες τις ελπίδες» (Αλμπερτ Αϊνστάιν), επιτρέποντας στο παράλογο να πάρει την εκδίκησή του από τη λογική.
Ο πόλεμος, που «είναι γλυκός μόνο για όσους δεν τον έχουν ζήσει» (Πίνδαρος), αποτελεί έναν εφιάλτη χωρίς όρια που μπορεί να δικαιωθεί μόνο ως έσχατη μορφή αντίστασης μιας κοινωνίας στην οποία προσπαθούν να επιβάλλουν με τη δύναμη των όπλων, ένα πολιτιστικό σύμπαν, έναν τρόπο ζωής και μια πολιτική τάξη που η ίδια απορρίπτει.


Είναι γνωστό πως ασχολείσαι επισταμένα με το φαινόμενο της τρομοκρατίας. Το 2001 εκδόθηκε το βιβλίο σου Τρομοκρατία (εκδ. Παπαζήση), ενώ στις αρχές του 2003 βγήκε το βιβλίο σου Αντι-Φάκελος 17Ν (Κάκτος), το οποίο και έγινε Best Seller. Εφόσον λοιπόν ένας εμβριθής μελετητής αυτού του φαινομένου, ποια είναι η γνώμη σου για την τρομοκρατία;


Διευκρινίζοντας ότι μιλώ πάντα για την τρομοκρατία στη μεταπολεμική Ευρώπη θα μπορούσα να συνοψίσω την επί πολλά χρόνια ερευνητική ενασχόλησή μου μ’ αυτό το φαινόμενο, σε έξι συμπεράσματα:
1. Η τρομοκρατία είναι έσχατη έκφραση του παραληρηματικού ιδεολογικού λόγου. Είναι ιδεολογικός λόγος αναγμένος στον ανώτατο συντελεστή της εξουσίας. Είναι εξουσία στο νιοστό βαθμό. Εξουσία που δεν υπόκειται σε κανέναν κανόνα ή περιορισμό. Εξουσία απόλυτη.
2. Η τρομοκρατία είναι προνομιούχο μέσο και, συγχρόνως, πεδίο άσκησης πολιτικής σε όλες τις ετερόνομες κοινωνίες όπου η «πολιτική» είναι αποκλειστική υπόθεση των επαγγελματιών πολιτικών. Κι αυτό καθίσταται ολοφάνερο «αν την κρίνουμε από τα αποτελέσματά της και αν δούμε ποιόν ευνοούν». Εξ ου και η ανάγκη «να πούμε καθαρά ποιος ασκεί την τρομοκρατία και πώς την χρησιμοποιεί ως θέαμα».
3. Η τρομοκρατία ως μέσο άσκησης πολιτικής, εφαρμόζεται είτε αμέσως, με τη δράση πρακτόρων των αυτονομημένων παράλληλων μυστικών υπηρεσιών, είτε εμμέσως, με την «τηλεκατεύθυνση» διαφόρων ατόμων ή ομάδων που έχουν δήθεν «αντικρατικό» προσανατολισμό. Μ’ άλλα λόγια, «την τρομοκρατία τη διευθύνει η εξουσία… σήμερα, όποιος θέλει την εξουσία, πρέπει να αποδείξει ότι ξέρει να διευθύνει την τρομοκρατία.”
4. Τα επιτελικά όργανα της τρομοκρατίας βρίσκονται σε ορισμένα αυτονομημένα τμήματα των μυστικών υπηρεσιών της κρατικής εξουσίας, δηλαδή των μηχανισμών εκείνων που είναι επιφορτισμένοι με το καθήκον της δυναμικής εμπέδωσης και συντήρησης της καθεστωτικής σταθερότητας με ενέργειες και μέσα που υπερβαίνουν τα όρια της νομιμότητας και διαφεύγουν παντός κοινωνικού και πολιτικού ελέγχου. Πράγμα που σημαίνει ότι «η τρομοκρατία είναι το κράτος, δηλαδή ένα από τα πολλά ένοπλα παρακλάδια του».
5. Τα εκτελεστικά όργανα της τρομοκρατίας είναι είτε πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών είτε τηλεκατευθυνόμενοι αφελείς «κοινωνικοί αναμορφωτές» που μπορεί να διακατέχονται από την αυταπάτη ότι εξυπηρετούν τα «ύψιστα συμφέροντα του λαού, της φυλής, του έθνους, του προλεταριάτου ή της επανάστασης», ενώ στην πραγματικότητα εξυπηρετούν τα σχέδια των ειδικών αυτονομημένων τμημάτων των μυστικών υπηρεσιών και συνεργούν στην πλήρη καθυπόταξη της κοινωνίας στην κρατική εξουσία.
6. Η τρομοκρατία, ανεξάρτητα απ’ το αν ασκείται από ή «εναντίον» της κρατικής εξουσίας, οδηγεί πάντοτε στην αποτελμάτωση της κοινωνίας και της ιστορίας, και κατατείνει στην οικοδόμηση και εμπέδωση ενός εφιαλτικού σύμπαντος που κυριαρχείται από ένα ποινικό «δίκαιο» βασισμένο στην υποψία.

Πότε ξεκίνησε το φαινόμενο της τρομοκρατίας στην Ελλάδα; Ποιες είναι οι ρίζες του;

Μιλώντας πάντα για την τρομοκρατία στη μεταπολεμική Ευρώπη, οι ΗΠΑ, μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, για να διασφαλίσουν την αποτροπή ενδεχόμενης συμμετοχής της Αριστεράς στις κυβερνήσεις των δυτικο-ευρωπαϊκών χωρών, οργάνωσαν ένα παράνομο δίκτυο «αποσταθεροποιητικής δραστηριότητας» που είναι γνωστό ως «Επιχείρηση Stay Behind». Το εν λόγω δίκτυο: α) Οργανώθηκε σε διάφορες χώρες με διαφορετικές κωδικές ονομασίες (Gladio, Κόκκινη Προβιά, Ομάδα Πληροφοριών και Ασφάλειας, κ.ά.). β) Δρα μέσα στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, έχει ιδιαίτερες σχέσεις με τις Υπηρεσίες Ασφαλείας και τις Μονάδες Καταδρομών κάθε χώρας. γ) Δραστηριοποιείται ακόμη και σήμερα σε πολλές χώρες υπό την καθοδήγηση των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών.
Στην Ελλάδα, ο βραχίονας του παράνομου ΝΑΤΟϊκού δικτύου Επιχείρηση Stay Behind, δρούσε με την κωδική ονομασία Κόκκινη Προβιά. Σύμφωνα με δηλώσεις του Ανδρέα Παπανδρέου, «η παρακρατική οργάνωση Κόκκινη Προβιά δημιουργήθηκε το 1955, ως αποτέλεσμα ενός μυστικού τμήματος της συμφωνίας με βάση την οποία εγκαταστάθηκαν οι αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις στην Ελλάδα». (Associated Press, 14/11/1990)
Η παρακρατική Κόκκινη Προβιά δημιουργήθηκε το 1955 από τη CIA και επανδρώθηκε, κυρίως, με ακροδεξιούς εξτρεμιστές που είχαν υπηρετήσει ή υπηρετούσαν στους Λόχους Ορεινών Καταδρομών (ΛΟΚ) και άλλα ειδικά στρατιωτικά τμήματα, με πράκτορες των στρατιωτικών και πολιτικών μυστικών υπηρεσιών και με πολίτες. Για την εκτέλεση των πράξεων πολιτικής τρομοκρατίας, η Κόκκινη Προβιά συνεργαζόταν αρμονικά με τον υπόκοσμο.
Αυτό το παράνομο παραστρατιωτικό και παρακρατικό δίκτυο που έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στις εσωτερικές (και όχι μόνο) πολιτικές εξελίξεις σε όλη τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Μια παράνομη δομή που, κατά την άποψή μου, ήταν ο ηθικός και φυσικός αυτουργός ή συμμέτοχος σε όλες τις τρομοκρατικές ενέργειες που συγκλόνισαν τη χώρα κατά τη μεταπολεμική περίοδο: Από τη δολοφονία του ανεξάρτητου βουλευτή της Αριστεράς Γρηγόρη Λαμπράκη, το 1963 και την πολύνεκρη τρομοκρατική βομβιστική ενέργεια στη γέφυρα του Γοργοπόταμου, το 1964 (στην οποία έχασαν τη ζωή τους 13 άτομα) μέχρι την επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας, το 1967. Και Από τη δολοφονία του σταθμάρχη της CIA στην Ελλάδα, Ρίτσαρντ Γουέλς, το 1975, μέχρι τη δολοφονία του νεοδημοκράτη βουλευτή Παύλου Μπακογιάννη, το 1989, κι από εκεί, μ’ ένα άλμα, στη δολοφονία του Βρετανού Τζόρτζ Σόντερς, το 2000.
Όπως είναι ευνόητο, καμιά «δημοκρατία» δεν θα μπορούσε να αντέξει σε μια συστηματική έρευνα μ’ αυτό το αντικείμενο. Γι’ αυτό το λόγο, η έρευνα, απλώς, ανακοινώθηκε. Δεν έγινε και δεν θα γίνει ποτέ. Ο φάκελος της ΝΑΤΟϊκής επιχείρησης Stay Behind και της τρομοκρατίας στη χώρα μας, θα παραμείνει κλειστός, όπως τόσοι άλλοι. Και οι τρομοκράτες θα παραμείνουν «μυστικοί», όπως οι ποικιλώνυμες μυστικές υπηρεσίες που τους κατασκεύασαν και τους κατασκευάζουν.
Γιατί, απλούστατα, όταν ο διώκτης και ο διωκόμενος ταυτίζονται, η σύλληψη του «διωκόμενου» είναι, αντικειμενικά, αδύνατη και αδιανόητη.

Τελικά τι ήταν η περιβόητη 17 Ν; Μια αριστερίστικη επαναστατική οργάνωση ή μια ομάδα κοινών εγκληματιών; Υπήρξε αποτέλεσμα πολιτικών και κοινωνικών διεργασιών (χούντα κ.α.) ή μήπως αναγνωρίζεις κάποιον δάκτυλο μυστικών υπηρεσιών;

Κατά τη γνώμη μου είναι μια συμμορία κακοποιών του κοινού ποινικού δικαίου που εκτελούσε και πολιτικά συμβόλαια με αντάλλαγμα την παροχή κάλυψης στις έκνομες δραστηριότητές της. Με άλλα λόγια, μια συμμορία στην υπηρεσία των μυστικών υπηρεσιών και του οργανωμένου εγκλήματος (όπως, ανέκαθεν, υποστηρίζω). Κι όπως συμβαίνει πάντοτε στην ιστορία, τέτοιου είδους συμμορίες είναι διαρκώς και πάντοτε αναλώσιμες και αντικαταστάσιμες.
Με άξονα αναφοράς αυτή την ποινικο-πολιτική συμμορία, με σκηνοθέτη τις ξένες μυστικές υπηρεσίες, υποβολείς τις εγχώριες οργανωτικές εκφάνσεις τους και ιερουργούς τα ΜΜΕ, οργανώθηκε μια πελώρια αστυνομική επιχείρηση σε όλη την επικράτεια και στήθηκε το τελετουργικό υπερθέαμα της εξάρθρωσης της τρομοκρατίας που (σκοπίμως) προσέλαβε τερατώδεις διαστάσεις, με στόχο τη μετατροπή του σε μαζική ψύχωση, κατά τα πρότυπα του μεγάλου τρομοκρατικού «αντιτρομοκρατικού» πειραματικού εργαστηρίου της Γερμανίας της δεκαετίας του 1970.

Στην απολογία του (ΔΕ 18/3/2003) ο Σ. Ξηρός δήλωσε ενώπιον του δικαστηρίου: «Στην εντατική ήμουν σαν άβουλο παιδί, μου έχουν κάψει τον εγκέφαλο…». Και ο αδελφός του, Χριστόδουλος, είχε δηλώσει για τις απολογίες του πως: «…είναι προϊόντα ψυχαναγκασμού… με ταυτόχρονη χρήση ψυχοφαρμάκων ή ψυχοτρόπων ή άλλων ουσιών που με είχαν φέρει σε κατάσταση απώλειας της αίσθησης του χρόνου…». Τι είδους τεχνικές πιστεύεις πως χρησιμοποιήθηκαν για την «φλυαρία» των μελών της 17 Ν; Ποια είναι η άποψη σου για το απόρρητο πρόγραμμα MK ULTRA και ιδιαίτερα, όσον αφορά τη χρήση ψυχοτρόπων ουσιών;

Η ερώτησή σου θέτει επί τάπητος δύο ζητήματα διαφορετικής τάξης. Το πρώτο αφορά το εάν υπάρχει δυνατότητα για χρήση ψυχοφαρμακευτικών μέσων στις ανακριτικές διαδικασίες. Η απάντηση είναι κατηγορηματικά «ναι». Από το 1977 που δόθηκε στη δημοσιότητα η Έκθεση της Ειδικής Επιτροπής του Αμερικανικού Κογκρέσου που ερεύνησε τους ψυχοφαρμακευτικούς «πειραματισμούς» της CIA από τη δεκαετία του 1950 και μετά, στο πλαίσιο ενός πολυμερούς προγράμματος που είναι γνωστό ως MK Ultra, δεν μπορεί κανείς να επικαλείται άγνοια σ’ αυτόν τον τομέα. Επιπλέον και μόνο το γεγονός ότι όλα τα δημοσιευθέντα «εγχειρίδια» των αμερικανικών υπηρεσιών που εκτελούν επιχειρήσεις «βρώμικων» και «ανορθόδοξων πολέμων» (εγχειρίδια ψυχολογικού πολέμου, ανακριτικών πρακτικών, κ.α.) εμπεριέχουν ειδικό κεφάλαιο για την εφαρμογή ψυχοφαρμακευτικών τεχνικών στις ανακριτικές διαδικασίες, καθιστά άνευ αντικειμένου οποιαδήποτε συζήτηση γι’ αυτό το θέμα.
Το δεύτερο αφορά το εάν χρησιμοποιήθηκαν τέτοια φάρμακα στην περίπτωση που αναφέρεις. Η άποψή μου είναι αρνητική. Κι αυτό για δυο λόγους: Πρώτο, ο κ. Σ. Ξηρός, εξαιτίας της κατάστασής του ως πολυτραυματίας, βρισκόταν για ένα μεγάλο διάστημα στην εντατική σε καθεστώς αναγκαίας καταστολής. Δηλαδή βρισκόταν υπό την επίδραση ψυχοφαρμάκων που ορισμένα απ’ αυτά (όπως τα βαρβιτουρικά βραχείας δράσης) χρησιμοποιούντα και στις ανακριτικές πρακτικές. Συνεπώς, δεν υπήρχε λόγος να του χορηγηθούν επιπλέον παρεμφερή φάρμακα. Δεύτερο, τα φάρμακα αυτά χρησιμοποιούνται για να σπάσουν τις αντιστάσεις του ανακρινόμενου. Και στην προκειμένη περίπτωση, πιθανολογώ ότι δεν υπήρχε αντίσταση γιατί ο ανακρινόμενος δεν είχε τίποτα να υπερασπιστεί (όπως αποδεικνύεται από τις λεπτομερέστατες ομολογίες του στους άμεσους ανακριτές του, τις οποίες επιβεβαίωσε, εν συνεχεία, στον τακτικό εφέτη-ανακριτή, ανακαλώντας μόνο ορισμένα σημεία που αφορούν τη συμμετοχή άλλων προσώπων σε ορισμένες πράξεις.

Σύμφωνα με τον Μ. Φουκώ έχουμε περάσει από την Κοινωνία της Πειθαρχίας στην Κοινωνία του Ελέγχου. Ποια είναι η άποψή σου πάνω σ’ αυτό;

Στην εποχή μας, η εγκληματικότητα (και η τρομοκρατία ως επιμέρους έκφανσή της) «απόκτησε φανερά τη διφορούμενη κατάσταση του αντικειμένου και του οργάνου ενός αστυνομικού συστήματος που την καταπολεμά και ταυτόχρονα συνεργάζεται μαζί της… είναι η στιγμή που η εγκληματικότητα, διαχωρισμένη από τις άλλες παρανομίες, εντάσσεται στην εξουσία και αντιστρέφεται. Είναι η εποχή όπου πραγματοποιείται η άμεση και θεσμική διασύνδεση της αστυνομίας και της εγκληματικότητας. Συγκλονιστική στιγμή όπου η εγκληματικότητα μετατρέπεται σε μηχανισμό της εξουσίας. Τέλος με τη σεξπηρική εποχή, όπου η εξουσία ταυτίζεται με τη φρίκη σε ένα και το αυτό πρόσωπο. Σε λίγο θα αρχίσει το καθημερινό μελόδραμα της αστυνομικής ισχύος και της συνενοχής του εγκλήματος με την εξουσία». (Michel Foucault, Επιτήρηση και Τιμωρία: Η Γέννηση της Φυλακής)

Στο βιβλίο σου Πλανητική Κυριαρχία και Ναρκωτικά (εκδ. Νέα Σύνορα 1995) υποστηρίζεις πως η Ουάσιγκτον εξάγει την αντιναρκωτική κατασταλτική της πολιτική, την οποία και χρησιμοποιεί ως εργαλείο άσκησης πιέσεων και διεθνούς ελέγχου. Πως αξιοποιείται πολιτικά η απαγόρευση των λεγόμενων «ναρκωτικών»;

Για να διασφαλίσουν την πορεία τους από περιφερειακή δύναμη σε πλανητική Αυτοκρατορία, οι ΗΠΑ έπρεπε να διαμορφώσουν και να επιβάλουν καταναγκαστικά σε όλες σχεδόν τις χώρες του κόσμου, ένα διεθνές μοντέλο ποινικής και πολιτικής καταστολής, πράγμα που αποτελεί τη βασικότερη προϋπόθεση της εμπέδωσης της κυριαρχίας τους. Για το σκοπό αυτό χρησιμοποίησαν τις κατασκευασμένες απειλές του κομμουνισμού, των «ναρκωτικών» και της τρομοκρατίας.
Ο κομμουνισμός ως απειλή, ο αντικομμουνισμός ως αντιστάθμισμα σ’ αυτή την απειλή, η αντικομμουνιστική νομοθεσία ως εργαλείο (και τα συνακόλουθα ειδικά στρατοδικεία ή «κομμουνιστοδικεία») και η CIA ως όργανο εποπτείας, συμμόρφωσης και εφαρμογής. [που μετά την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ, υποκαταστάθηκε από τα «ανθρώπινα δικαιώματα».
Τα «ναρκωτικά» ως απειλή, ο δήθεν «πόλεμος κατά των ναρκωτικών» ως αντιστάθμισμα σ’ αυτή την «απειλή», η αντιναρκωτική νομοθεσία ως εργαλείο (και τα συνακόλουθα ειδικά «ναρκωδικεία») και η DEA ως όργανο εποπτείας, συμμόρφωσης και εφαρμογής.
Η τρομοκρατία ως απειλή, ο δήθεν «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» ως αντιστάθμισμα σ’ αυτή την «απειλή», η αντι-τρομοκρατική νομοθεσία (με τα συνακόλουθα ειδικά «τρομοδικεία») και το FBI και τη CIA ως όργανα εποπτείας, συμμόρφωσης και εφαρμογής.
Με τρεις κινήσεις η ανθρωπότητα σύρθηκε στην «κρεβατοκάμαρα» της Αμερικανικής Αυτοκρατορίας και της Pax Americana.

Η επόμενη ερώτηση Κλεάνθη δεν έχει να κάνει με τον σκληρό κόσμο της πολιτικής, αλλά με τον άνθρωπο. Ποιο είναι, κατά τη γνώμη σου, το νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης; Πιστεύεις ότι ο θάνατος είναι πράγματι το Τέλος;

Η ζωή είναι ένα σύντομο διάλειμμα ύπαρξης ανάμεσα σε δυο καταστάσεις ανυπαρξίας. Αντιμέτωπος με το διάλειμμα-ζωή, που ως βιολογικό φαινόμενο δεν έχει κανένα απολύτως νόημα, ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος σε μια θεμελιώδη επιλογή (μέσα από την οποία πραγματώνεται η υπαρξιακή του ελευθερία): Μπορεί να προσπαθήσει να νοηματοδοτήσει αυτό το διάλειμμα, βάζοντάς του την προσωπική του σφραγίδα ή να το ζήσει «έως έτυχεν». Δεν υπάρχει τρίτη επιλογή.
Ο άνθρωπος είναι το μοναδικό ζώο που μπορεί να πει «εγώ» (δηλαδή είναι το μοναδική ζώο που έχει επίγνωση του εαυτού του και συνείδηση του γεγονότος ότι αποτελεί μια μοναδική και ανεπανάληπτη οντότητα). Παράλληλα είναι και το μοναδικό ζώο που ξέρει ότι θα πεθάνει. Όντας λοιπόν ο άνθρωπος σε υπαρξιακή αδυναμία να αποδεχθεί την αναπότρεπτη βιολογική αναγκαιότητα του θανάτου της μοναδικής και ανεπανάληπτης οντότητάς του, είναι επιρρεπής στην αποδοχή οποιονδήποτε ιδεολογικών κατασκευασμάτων που προσφέρουν τη δυνατότητα της ύπαρξής του στο επέκεινα. Κι εδώ παρεμβαίνει η μεταφυσική και η θρησκεία, εν είδει προσκαίρως ανακουφιστικού ψυχοφάρμακου, που όπως όλα τα ψυχοφάρμακα έχουν άπειρες παρενέργειες και, κατά κανόνα, αποδεικνύονται χειρότερα από την αρρώστια.

Είσαι αισιόδοξος ή απαισιόδοξος για το μέλλον της ανθρωπότητας; Πως μπορούμε να σωθούμε από την αυτοκαταστροφή και την υποδούλωση σε μια νέα μορφή κυριαρχίας; Μπορούμε να ζήσουμε επιτέλους ελεύθεροι; Πως μπορούμε να οικοδομήσουμε έναν καλύτερο κόσμο; Συνοψίζοντας: Πιστεύεις στην «Ουτοπία»;

Υπό συνθήκες ελευθερίας και ισονομίας ενισχύεται η δράση του φλοιού του εγκεφάλου μας, ενώ υπό συνθήκες ανελευθερίας και καταπίεσης ενισχύεται η δράση του ερπετικού τμήματος του ανθρώπινου εγκέφαλου. Η ιστορία του ανθρώπινου είδους είναι μια ιστορία καταπίεσης, ανελευθερίας και μαζικών φόνων. Αυτό άλλωστε αποδεικνύεται και απ’ το γεγονός ότι το ατομικό έγκλημα αποτελεί σταγόνα του μαζικού εξουσιαστικού εγκλήματος στην ιστορία. Συνεπώς, η μέχρι τώρα πορεία μας, με εξαίρεση ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις, είναι η ιστορία της κυριαρχίας του (παράλογου και καταστρεπτικού) ερπετικού τμήματος του εγκεφάλου μας επί του (λογικού) φλοιού. Και με βάση αυτή τη διαπίστωση, δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Έχουμε φτάσει σε ένα τραγικό σημείο όπου, με τη συνενοχή μας, στερηθήκαμε του δικαιώματος να νοηματοδοτούμε τη ζωή μας. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι απωλέσαμε οριστικά το δικαίωμα να διεκδικούμε τη ζωή και, σε τελευταία ανάλυση, να νοηματοδοτούμε το θάνατό μας. Συνεπώς, υπάρχει κάποια ελπίδα. Ασήμαντη ίσως, αλλά σημαντική. Διεκδικώντας αυτή την ελπίδα, διεκδικούμε την «ουτοπία», ως αναγκαία προϋπόθεση της επιβίωσής μας ως ατόμων και ως είδους.
Η σπαραχτική προειδοποίηση του ποιητή Μιχάλη Κατσαρού, «Mην αμελήσετε. Πάρτε μαζί σας νερό, το μέλλον έχει πολύ ξηρασία», είναι πιο επίκαιρη από κάθε άλλη φορά. Μια στιγμή πριν απ’ το χάος, όταν όλα φαίνονται χαμένα και όταν «μέσα στο μπουμπουνητό της βλακείας βουβαίνεται η λογική», κανένας δεν μπορεί να «παραμένει εν πλήρει συγχύσει αθώος».
zenithmag.wordpress.com

Δεν υπάρχουν σχόλια:

 
Related Posts with Thumbnails