ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

§1. Το ευαγγέλιο της αλήθειας είναι η χαρά γι’ αυτούς που έχουν λάβει από τον Πατέρα της αλήθειας, το δώρο της γνώσης Του από τη δύναμη του Λόγου, ο οποίος έχει έρθει από Το πλήρωμα, και ο οποίος βρίσκεται στη σκέψη και το νου του Πατέρα. Αυτός είναι που αποκαλείται «ο Σωτήρας», δεδομένου ότι αυτό είναι το όνομα του έργου που πρέπει (αυτός) να κάνει για την εξαγορά όσων δεν έχουν γνωρίσει τον Πατέρα.

§2. Τώρα, το Ευαγγέλιο είναι η αποκάλυψη της ελπίδας, είναι η ανακάλυψη των εαυτών τους από εκείνους που τον αναζητούν επειδή από πάντα έψαχναν γι’ Αυτόν από τον οποίο προήλθαν και τα πάντα υπήρχαν μέσα σ’ αυτόν τον Ασύλληπτο τον Ακατάληπτο, Αυτόν που υπάρχει πέρα από κάθε σκέψη. Επομένως η ΜΗ γνωριμία με τον Πατέρα προκάλεσε ανησυχία και φόβο επειδή η ανησυχία πύκνωσε σαν ομίχλη, έτσι ώστε κανείς δεν μπορούσε να δει.

§3. Γι' αυτό η πλάνη έγινε δυνατή, επινοώντας την ουσία της στην κενότητα και τη μη γνωριμία με την αλήθεια, ετοιμάζοντας να υποκαταστήσει τη φιλαλήθεια με μια δραστική και δελεαστική πλεκτάνη. Αλλά αυτό δεν ήταν ταπείνωση για αυτόν, τον Ασύλληπτο τον Ακατανόητο. Διότι η ανησυχία και η αμνησία και η δόλια πλεκτάνη, ήταν τιποτένια· ενώ η καθιερωμένη αλήθεια είναι αμετάβλητη, ατάραχη και όμορφη δίχως στολίδια. Επομένως περιφρόνησε την πλάνη! Δεν έχει ρίζες και ήταν σε ομίχλη σχετικά με τον Πατέρα, ετοιμάζοντας κόπους και αμνησία και φόβο για να δελεάσει με αυτά, εκείνους από την μεσότητα και να τους πάρει αιχμάλωτους

§4. Η αμνησία από πλάνη δεν φτιάχτηκε σαν αποκάλυψη, δεν είναι έργο του Πατέρα. Η λησμονιά δεν συμβαίνει υπό την καθοδήγησή Του, αν και γίνεται εξαιτίας του. Αλλά μάλλον ό,τι υπάρχει μέσα σε Αυτόν είναι γνωριμία, και αυτό γίνεται φανερό ώστε η λησμονιά να μπορέσει να διαλυθεί και ο Πατέρας να γίνει γνωστός. Αφού η αμνησία συνέβη επειδή ο Πατέρας δεν ήταν γνωστός. Μετά από αυτό όταν ο Πατέρας αναγνωρίζεται, δεν θα υπάρχει πια λησμονιά.

§5. Αυτό είναι το Ευαγγέλιο αυτού που επιζητείται, και το οποίο έχει αποκαλύψει Αυτός σε εκείνους τους τέλειους μέσα από τα ελέη του Πατέρα σαν το κρυφό μυστήριο: Ο Ιησούς Χριστός είναι Αυτός που διαφώτισε εκείνους που βρίσκονταν στο σκοτάδι εξαιτίας της λησμονιάς. Τους φώτισε. τους έδωσε ένα μονοπάτι, και εκείνο το μονοπάτι είναι η αλήθεια την οποία διακήρυξε.

§6. Επομένως η πλάνη εξοργίστηκε με Αυτόν και τον καταδίωξε για να τον καταστείλει και να τον εξαλείψει. Αυτός καρφώθηκε σε σταυρωτό δοκάρι και έγινε ο καρπός της γνωριμίας με τον Πατέρα. Και όμως αυτό δεν έγινε αιτία εκείνοι που κατανάλωσαν (αυτόν τον καρπό) να χαθούν, αλλά μάλλον σε εκείνους που τον κατανάλωσαν, απένειμε αγαλλίαση με μια τέτοια ανακάλυψη. Διότι Αυτός τους βρήκε (αυτούς που αποδέχθηκαν την Αλήθεια) στον εαυτό του και αυτοί τον βρήκαν στους εαυτούς τους.

Ο Ασύλληπτος Ακατάληπτος, ο Πατέρας, είναι αυτός ο τέλειος που δημιούργησε τα πάντα, μέσα στον οποίο υπάρχουν τα πάντα και από τον οποίο έχουν ανάγκη τα πάντα. Επειδή είχε διατηρήσει μέσα στον εαυτό Του, την τελειότητά τους, την οποία δεν είχε ακόμα παραχωρήσει πάνω σε όλους αυτούς.

§7. Ο Πατέρας δεν είναι ζηλόφθονος, επειδή τί φθόνος μπορεί να υπάρχει ανάμεσα σε Αυτόν και την ομάδα του; Επειδή εάν είχε επικρατήσει η τελειότητα αυτού του Αιώνα* δεν θα είχαν γίνει ικανοί να έλθουν στον Πατέρα, που διατηρεί μέσα στον εαυτό του την εκπλήρωσή τους και την απονέμει πάνω σε αυτούς σαν ανταπόδοση στον ίδιο, με γνώση που είναι μοναδική σε τελειότητα. Είναι αυτός που όρισε τα πάντα και τα πάντα είναι μέσα Του και τα πάντα είχαν ανάγκη από Αυτόν. Είναι σαν ένα άτομο με το οποίο κάποιοι δεν έχουν γνωριστεί, που επιθυμούν όμως να το γνωρίσουν και να το αγαπήσουν. Διότι όλοι, τί άλλο στερήθηκαν, εκτός από τη γνωριμία με τον Πατέρα;

[* Ο Πρόκλος σχολιάζοντας τον «Τίμαιο» του Πλάτωνα ομιλεί περί «αιώνος»: «Δια τούτο και έχει ονομασθεί Αιών υπό των λογίων το Πατρογενές Φως, επειδή βεβαίως το φως του ενοποιεί τα πάντα και λάμπει εφ’ όλων των πραγμάτων».]

§8. Έτσι αυτός έγινε γαλήνιος και άνετος οδηγός. Ο Λόγος ήλθε στο μέσον της διδασκαλίας του και μίλησε ως ο διορισμένος δάσκαλος. Πλησίασε εκείνους που θεώρησαν τους εαυτούς τους σοφούς, βάζοντάς τους σε δοκιμασία, και ντρόπιασε στη ματαιοδοξία τους. Τον μίσησαν επειδή δεν ήταν αληθινά σοφοί. Μετά από όλους αυτούς, πλησίασε τα μικρά παιδιά, εκείνους που γνωρίζονται με τον Πατέρα. Όταν αυτοί έγιναν δυνατοί διδάχθηκαν τις απόψεις (aspects) Του Πατέρα. Αυτοί γνώρισαν, αυτοί γνωρίστηκαν, αυτοί δοξάστηκαν, αυτοί δόξασαν. Αποκαλυμμένο ήταν στην καρδιά τους το ζωντανό βιβλίο της ζωής, αυτό που επιγράφεται στη σκέψη και το νου του Πατέρα και που έχει υπάρξει μέσα στο ακατανόητο αυτού, πριν ακόμα από την ίδρυση του Παντός. Κανείς δεν μπορεί να αφαιρέσει αυτό το (βιβλίο), επειδή ορίστηκε για Αυτόν που θα το έπαιρνε και να δολοφονηθεί.

§9. Κανείς από εκείνους που εμπιστεύτηκαν τη σωτηρία δεν μπορούσε να γίνει φανερός εκτός εάν το βιβλίο αυτό είχε έλθει στο μέσον. Γι' αυτό ο ελεήμων και πιστός Ιησούς άντεξε υπομονετικά τα βάσανα, για να πάρει αυτό το βιβλίο, αφού ήξερε πως ο θάνατός του είναι ζωή για πολλούς. Ακριβώς όπως η περιουσία από το κτήμα του αποθανόντος αφέντη παραμένει κρυφή μέχρι που ανοίγεται το κληροδότημά του, έτσι και τα πάντα παρέμειναν κρυμμένα όσο ο Πατέρας του Παντός ήταν αόρατος. Γι' αυτό εμφανίστηκε ο Ιησούς, ντυμένος με εκείνο το βιβλίο.

§10. Αυτός καρφώθηκε πάνω στο σταυρό προκειμένου να δημοσιοποιήσει το διάταγμα του Πατέρα. Ω η μεγαλειώδης διδασκαλία! Έτσι Αυτός ταπείνωσε τον εαυτό Του μέχρι θανάτου, αν και ντυμένος με αιώνια ζωή! Αφαίρεσε τα κουρέλια της θνητότητας για να φορέσει την αφθαρσία που κανείς δεν έχει τη δύναμη να πάρει από Αυτόν. Μπαίνοντας μέσα στους κενούς χώρους των τρόμων, έφερε έξω εκείνους που είχαν απογυμνωθεί από αμνησία. Ενεργώντας με γνώση και τελειότητα, διακήρυξε ό,τι υπάρχει στην καρδιά [του Πατέρα, για να] κάνει σοφούς εκείνους που πρόκειται να λάβουν τη διδασκαλία. Αν και εκείνοι οι οποίοι εκπαιδεύονται είναι οι ζωντανοί, οι εγγεγραμμένοι σε αυτό το βιβλίο της ζωής, όπου διδάσκονται γύρω από τους εαυτούς τους και όπου λαμβάνουν τους εαυτούς τους από τον Πατέρα, και επιστρέφοντας πάλι σε αυτόν.

§11. Επειδή η τελειότητα της πληρότητας υπάρχει στον Πατέρα, είναι απαραίτητο όλοι αυτοί να ανέβουν σε Αυτόν. Όταν κάποιος γνωρίζει, λαμβάνει τα πράγματα που είναι δικά του και τα συγκεντρώνει στον εαυτό του. Διότι αυτός που δεν είναι γνώριμος έχει έλλειψη και ό,τι του λείπει είναι σημαντικό, αφού ό,τι στερείται είναι Αυτόν (τον Πατέρα) που θα τον κάνει τέλειο. Επειδή η τελειότητα του παντός υπάρχει στον Πατέρα, είναι απαραίτητο όλοι αυτοί να ανέβουν σε Αυτόν. Έτσι κάθε ένας λαμβάνει τον εαυτό του.

§12. Αυτός τους αφιέρωσε έχοντας προετοιμάσει από πριν αυτό το δώρο, για εκείνους που προέκυψαν από Αυτόν. Εκείνοι τα ονόματα των οποίων ήξερε από πριν, καλούνται όλοι στο τέλος. Έτσι κάποιος που γνωρίζει το όνομά του (το πνευματικό) έχει εκφραστεί από τον Πατέρα. Διότι αυτός του οποίου το όνομα δεν έχει εκφραστεί, παραμένει μη γνώριμος. Πώς μπορεί πράγματι οποιοσδήποτε, του οποίου το όνομα δεν έχει ονομαστεί, να ακούσει; Διότι αυτός που παραμένει άγνωστος (πνευματικά ανώνυμος) μέχρι το τέλος, είναι ένα πλάσμα της λησμονιάς και θα εξαφανιστεί μαζί με αυτή. Γιατί πράγματι δεν υπάρχει όνομα για εκείνους τους ταλαίπωρους και επειδή αυτοί δεν προσέχουν το κάλεσμα.

§13. Έτσι κάποιος με γνωριμία (πνευματικό όνομα) είναι από επάνω. Όταν καλείται ακούει και προσέχει και επιστρέφει σε Αυτόν που τον κάλεσε, ανεβαίνοντας σε Αυτόν. Και ανακαλύπτει ποιος είναι αυτός που τον καλεί. Με γνώση κάνει το θέλημα αυτού που τον κάλεσε, επιθυμεί να τον ευχαριστήσει, και με παραχωρημένη ανάπαυση λαμβάνει το Όνομα από Αυτόν. Αυτός που γνωρίζει, ανακαλύπτει από πού έχει έλθει και πού πηγαίνει. Κατανοεί όπως κάποιος που ήταν μεθυσμένος και έχει αποτινάξει τη μέθη του και επέστρεψε στον εαυτό του, ώστε να τακτοποιήσει σε σωστή θέση τα πράγματά του, εκείνα που είναι δικά του.

§14. Αυτός έχει επαναφέρει πολλούς από την πλάνη. Πήγε πριν από αυτούς μέσα στους χώρους, διαμέσου των οποίων οι καρδιές τους είχαν αποδημήσει παραστρατώντας λόγω της βαθύτητας Αυτού που συμπεριλαμβάνει όλες τις διαστάσεις, χωρίς να συμπεριλαμβάνεται ο ίδιος. Είναι μεγαλόπρεπο θαύμα το ότι ήταν μέσα στον Πατέρα χωρίς να τον γνωρίζουν, και ότι ήταν ικανοί να φύγουν στους εαυτούς τους, επειδή δεν μπορούσαν ούτε να κατανοήσουν ούτε να γνωρίσουν Αυτόν στον οποίον υπήρχαν. Γιατί έτσι η θέλησή του δεν είχε ακόμα προκύψει από μέσα από τον εαυτό του. Διότι αυτός αποκάλυψε τον εαυτό του ώστε όλες οι απόρροιές του θα ξανάσμιγαν με Αυτόν με γνώση.

§15. Αυτό είναι γνωριμία με το ζωντανό βιβλίο, μέσω του οποίου στο τέλος έχει φανερώσει τους Αιώνες σαν την αλφάβητο της αποκάλυψής του. Αυτοί δεν είναι φωνήεντα, ούτε σύμφωνα, τέτοια που ίσως κάποιος τα διαβάσει και σκεφτεί την κενότητα, αλλά μάλλον αυτοί είναι η αληθινή αλφάβητος με την οποία εκείνοι που τη γνωρίζουν εκφράζονται οι ίδιοι. Κάθε γράμμα είναι μια τέλεια σκέψη, κάθε γράμμα είναι όπως ένα ολοκληρωμένο βιβλίο γραμμένο στην αλφάβητο της ενότητας από τον Πατέρα, ο οποίος επιγράφει τους αιώνιους, ώστε διαμέσου της δικής του αλφάβητου να μπορέσουν να γνωρίσουν τον Πατέρα.

§16. Η σοφία του στοχάζεται στον Λόγο, η διδασκαλία του τον εκφράζει, η γνωριμία του τον αποκάλυψε, η αξιοπρέπειά του στέφεται με αυτόν, η χαρά του ενώνει με αυτόν, η δόξα του τον εξύψωσε, η εμφάνισή του τον φανέρωσε, η ανάπαυσή του τον έλαβε, η αγάπη του τον ενσάρκωσε, η πίστη του τον αγκάλιασε.

§17. Έτσι ο Λόγος του Πατέρα έρχεται μέσα στην πληρότητα σαν καρπός της καρδιάς του και πρόσωπο- φόρμα της θέλησής του. Αλλά τους στηρίζει όλους αυτούς, τους λυτρώνει και επιπλέον αναλαμβάνει το πρόσωπο-φόρμα του καθένα, εξαγνίζοντάς τους, φέρνοντάς τους πίσω— μέσα στον Πατέρα, μέσα στη Μητέρα, ο Ιεσιούα της άπειρης καλοσύνης. Ο Πατέρας ξεσκεπάζει το στήθος του, που είναι η Ιερή Πνεύμη, αποκαλύπτοντας το μυστικό του. Το μυστικό του είναι ο Υιός του! Έτσι μέσα από τις συμπόνιες του Πατέρα οι αιώνιοι τον γνωρίζουν. Και παύουν το μόχθο τους να ψάχνουν για τον Πατέρα και αναπαύονται σε αυτόν, γνωρίζοντας πως αυτή είναι η ανάπαυση.

§18. Έχοντας συμπληρώσει την έλλειψη, αυτός διέλυσε το σχήμα°. Διότι το σχήμα είναι αυτός ο κόσμος, τον οποίο υπηρέτησε σαν δούλος, και έλλειψη είναι ο τόπος του φθόνου και της φιλονικίας. Όμως ο τόπος της ενότητας είναι τέλειος. Αφού συνέβη η έλλειψη επειδή ο Πατέρας δεν γνωρίζονταν, κατόπιν όταν ο Πατέρας γνωρίζεται δεν θα υπάρχει έλλειψη. Όπως ακριβώς με την άγνοια: όταν κάποιος φτάνει να γνωρίσει, η άγνοια διαλύεται από μόνη της— και επίσης όπως το σκοτάδι διασκορπίζεται όταν λάμπει το φως— έτσι επίσης η έλλειψη εξαφανίζεται όταν εμφανίζεται η τελειότητα. Έτσι από εκείνη τη στιγμή και έπειτα δεν υπάρχει πια σχήμα, αλλά μάλλον αυτό εξαφανίζεται στη συγχώνευση της ενότητας. Διότι τώρα οι συμμετοχές τους εξισώνονται τη στιγμή που η συγχώνευση τελειοποιεί τα κενά.

§19. Καθένας πρόκειται να λάβει τον εαυτό του στην ενοποίηση και πρόκειται να εξαγνιστεί από την πολλαπλότητα στην ενότητα με γνωριμία— καταναλώνοντας ύλη στον εαυτό του σαν φλόγα, σκοτάδι με φως, και θάνατο με ζωή. Αφού αυτά τα πράγματα έχουν συμβεί έτσι στον καθένα μας, είναι κατάλληλο να σκεφτόμαστε από το πάν ώστε το σπιτικό να είναι άγιο και σιωπηλό για την ενότητα.

§20. Είναι όπως μερικοί που μετακινούν βάζα από τις σωστές τους θέσεις σε μη ασφαλείς τόπους, όπου σπάζουν. Και όμως ο αφέντης του σπιτιού δεν έπαθε ζημιά αλλά μάλλον χάρηκε, διότι εκείνα τα σαθρά βάζα αντικαταστάθηκαν από αυτά που είναι εντελώς τέλεια. Αυτή είναι η κρίση η οποία έχει έλθει από επάνω, σαν δίκοπο σπαθί σχεδιασμένο να κόβει με αυτόν και με εκείνον τον τρόπο όπως κρίνεται ο καθένας.

§21. Εκεί στο μέσον ήλθε ο Λόγος, ο οποίος είναι στην καρδιά εκείνων που τον εκφράζουν. Αυτό δεν ήταν απλός ήχος, αλλά μάλλον αυτός έγινε σώμα. Μεγάλη ταραχή συνέβη ανάμεσα στα βάζα— διότι κοίτα, μερικά αδειάστηκαν, άλλα γεμίστηκαν, μερικά εφοδιάστηκαν, άλλα ανατράπηκαν, μερικά καθαρίστηκαν, άλλα έσπασαν. Όλοι οι χώροι κλονίστηκαν και αναταράχτηκαν, μη έχοντας ούτε τάξη ούτε σταθερότητα. Η πλάνη ήταν σε αγωνία μη διακρίνοντας τί να κάνει— αγχωμένοι και θρηνώντας και κόβοντας κοντά τα μαλλιά μη κατανοώντας τίποτα.

§22. Έπειτα, όταν πλησίασε με όλες τις απόρροιές της η γνώση, αυτό ήταν η εκμηδένιση της πλάνης που αδειάστηκε μέσα στο κενό. Η αλήθεια ήλθε στο μέσον, και όλες οι απόρροιές του γνώρισαν και αγκάλιασαν τον Πατέρα αληθινά και ενώθηκαν με αυτόν με μια τέλεια δύναμη. Διότι καθένας που αγαπά την αλήθεια προσκολλά τον εαυτό του στο στόμα του Πατέρα, λαμβάνοντας με τη γλώσσα του την Ιερή Πνεύμη. Η αλήθεια είναι το στόμα του Πατέρα, η γλώσσα του είναι η Ιερή Πνεύμη ενωμένη σε αυτόν αληθινά. Αυτή είναι η αποκάλυψη του Πατέρα και η αυτο-φανέρωσή του στους αιώνιους. Αυτός έχει αποκαλύψει το μυστικό του, εξηγώντας το όλο.

§23. Διότι ποιός είναι ο Υπάρχων, εκτός από τον Πατέρα μόνο; Όλες οι διαστάσεις είναι απόρροιές του, γνώρισαν ερχόμενες έξω από την καρδιά του όπως οι γιοί ενός ώριμου ατόμου που τους ξέρει. Κάθε ένας τον οποίο γεννά ο Πατέρας δεν είχε λάβει προηγούμενα ούτε φόρμα ούτε όνομα. Έπειτα σχηματίστηκαν μέσω της εαυτο-συνείδησής του. Αν και πράγματι είχαν υπάρξει στο νου του, δεν τον είχαν γνωρίσει. Ο Πατέρας όμως είναι τέλεια γνώριμος με όλες τις διαστάσεις, οι οποίες είναι μέσα του.

§24. Όποτε επιθυμεί φανερώνει όποιον επιθυμεί, σχηματίζοντάς τον και ονομάζοντάς τον. Και δίνοντάς του όνομα, τον προκαλεί να έλθει στην ύπαρξη. Πρίν έλθουν στην ύπαρξη, ήταν βέβαια μη γνώριμοι με αυτόν που τους έπλασε. Δεν λέω όμως πως εκείνοι που δεν έχουν έλθει ακόμα στην ύπαρξη είναι τιποτένιοι— αλλά μάλλον αυτοί προϋπάρχουν μέσα σε αυτόν που θα ορίσει την ύπαρξή τους, όταν αυτός το επιθυμεί, σαν μια εποχή που πρόκειται να έλθει. Πριν εκδηλωθεί οποιοσδήποτε (ο Πατέρας) ξέρει τί θα παράγει αυτός. Αλλά ο καρπός που δεν είναι ακόμα φανερός ούτε γνωρίζει ούτε πετυχαίνει τίποτα. Έτσι όλες οι διαστάσεις οι ίδιες υπάρχουν μέσα στον Πατέρα που υπάρχει, από τον οποίο αυτοί έρχονται έξω, και ο οποίος τις καθιέρωσε στον εαυτό του από εκείνο που δεν είναι.

§25. Όποιος στερείται ρίζα στερείται επίσης καρπό, αλλά ακόμα ο ίδιος σκέφτεται: ‘Έχω υπάρξει, άρα θα πεθάνω— διότι όλα όσα (νωρίτερα) δεν υπήρχαν (ακόμα), (αργότερα) δεν θα υπάρχουν (πια).’ Τι επιθυμεί επομένως ο Πατέρας, που ένα άτομο σκέφτεται τέτοια για τον εαυτό του;: ‘Έχω υπάρξει όπως οι σκιές και τα φαντάσματα της νύχτας!’ Όταν η αυγή λάμπει πάνω του, το άτομο αυτό εξακριβώνει πως ο τρόμος που το είχε καταλάβει δεν ήταν τίποτα. Αυτοί ήταν έτσι αγνώριμοι με τον Πατέρα επειδή δεν τον είδαν. Επομένως εκεί συνέβη τρόμος και αναστάτωση και αδυναμία και αμφιβολία και διχόνοια, με πολλές απάτες και κενές φαντασίες σε λειτουργία μέσω αυτών. ‘Γεννηθήκαμε μόνο κατά τύχη, και μετά το θάνατο θα είμαστε σα να μην είχαμε ποτέ υπάρξει’

§26. Ήταν σα να βυθίστηκαν σε ύπνο και βρέθηκαν σε ταραγμένα όνειρα— είτε να το σκάνε από κάπου, ή δίχως δύναμη να καταδιώκουν άλλους, ή να δίνουν χτυπήματα σε καυγάδες, ή οι ίδιοι να υποφέρουν χτυπήματα, ή να πέφτουν από ψηλό μέρος, ή να πετούν μέσω του ανέμου δίχως φτερά. Μερικές φορές μοιάζει ακόμα σα να δολοφονούνται αν και κανείς δεν τους καταδιώκει, ή σαν αυτοί οι ίδιοι να δολοφονούν τους γείτονές τους αφού λερώνονται από το αίμα τους.

§27. Τότε έρχεται η στιγμή όταν εκείνοι που είχαν αντέξει όλο αυτό αφυπνίζονται, ώστε δεν βλέπουν πια όλα εκείνα τα προβλήματα— διότι είναι μηδαμινά. Τέτοια είναι η κατεύθυνση εκείνων που έχουν εγκαταλείψει την άγνοια όπως τον ύπνο και τη θεωρούν να είναι μηδέν, μη θεωρώντας τα διάφορα περιστατικά της σαν αληθινά, αλλά μάλλον αφήνοντάς την πίσω, όπως ένα όνειρο της νύχτας. Γνωρίζοντας τον Πατέρα που φέρνει την αυγή! Αυτό είναι ό,τι έχει κάνει καθένας, κοιμώμενος την εποχή που δεν ήταν γνώριμος. Και να πώς, έτσι αφυπνισμένος, έρχεται στη γνώση.

§28. Τί καλά για το άτομο που επιστρέφει στον εαυτό του και αφυπνίζεται, και μακάριος είναι αυτός που τα τυφλά του μάτια έχουν ανοιχτεί! Και η Πνεύμη έτρεξε κατόπιν του, ανασταίνοντάς τον άμεσα. Απλώνοντας το χέρι της σε αυτόν που ήταν πεσμένος με το πρόσωπο στο έδαφος, αυτή τον ανασήκωσε στα πόδια του που δεν είχαν ακόμα σταθεί. Τώρα η γνώση η οποία δίνει κατανόηση είναι μέσω του Πατέρα και της αποκάλυψης του Υιού του. Μια και τον έχουν δει και τον άκουσαν, τους παραχωρεί, να γευτούν και να μυρίσουν και να αγγίξουν τον πολυαγαπημένο Υιό.

§29. Όταν αυτός εμφανίστηκε, λέγοντάς τους για τον ακατανόητο Πατέρα, έπνευσε εντός τους ό, τι υπάρχει στη σκέψη της εφαρμογής της θέλησής του. Πολλοί έλαβαν το φως και επέστρεψαν σε αυτόν. Αλλά οι υλιστές ήταν ξένοι και δεν παρατήρησαν την ομοιότητά του, ούτε τον γνώρισαν, αν και ήρθε εμπρός ενσαρκωμένος σε φόρμα. Τίποτα δεν εμποδίζει την πορεία του— διότι η αφθαρσία είναι αδάμαστη. Επιπλέον αυτός διακήρυξε εκ των προτέρων εκείνο το οποίο ήταν νέο, εκφράζοντας ό,τι υπάρχει στην καρδιά του Πατέρα φέρνοντας εμπρός τον άψογο Λόγο.

§30. Φως μίλησε διαμέσου του στόματός του, και η φωνή του γέννησε τη ζωή. Έδωσε σε αυτούς την ιδέα της σοφίας, του ελέους, της σωτηρίας, του Πνεύματος της δύναμης από το άπειρο και την καλοσύνη του Πατέρα. Αυτός κατήργησε την τιμωρία και το μαρτύριο, διότι αυτά έγιναν αιτία μερικοί που είχαν την ανάγκη του ελέους, να χαθούν από το πρόσωπό του σε πλάνη και δουλεία. Kαι με δύναμη τους συγχώρησε, και τους ταπείνωσε σε γνωριμία.

§31. Αυτός έγινε μονοπάτι για εκείνους που είχαν παραστρατήσει, γνωριμία για τους αδαείς, ανακάλυψη για εκείνους που αναζητούν, σταθερότητα για τους κλονισμένους, και άμεμπτη αγνότητα για εκείνους που ατιμάστηκαν.

§32. Αυτός είναι ο ποιμένας που άφησε πίσω τα 99 πρόβατα που δεν ήταν χαμένα, για να πάει να ψάξει για αυτό που είχε χαθεί. Και αγαλλίασε όταν το βρήκε. Διότι το 99 είναι ένας αριθμός που μετριέται στο αριστερό χέρι, που του αντιστοιχεί. Αλλά όταν προστίθεται 1, ολόκληρο το ποσό περνάει στο δεξί χέρι. Έτσι είναι με αυτόν που στερείται τον Ένα, που είναι ολόκληρο το δεξί χέρι— αυτός παίρνει από το αριστερό ό, τι είναι ατελές, για να το μεταφέρει στο δεξί, και έτσι ο αριθμός γίνεται 100. Τώρα, η σημασία μέσα σε αυτές τις λέξεις είναι ο Πατέρας.

§33. Ακόμη και το Σάββατο κοπίασε για το πρόβατο το οποίο βρήκε πεσμένο μέσα στο λάκκο. Επανέφερε το πρόβατο στη ζωή, φέρνοντάς το επάνω από το λάκκο, ώστε να μπορείτε εσείς Υιοί της εγκάρδιας κατανόησης να διακρίνετε αυτό το Σάββατο όπου το έργο της σωτηρίας δεν πρέπει ποτέ να παύσει, και έτσι ώστε να μπορείτε να μιλάτε από αυτή την ημέρα που είναι επάνω, η οποία δεν έχει νύχτα, και από το τέλειο φως το οποίο ποτέ δεν δύει.

§34. Μιλήστε επομένως από τις καρδιές σας, γιατί είστε εσείς εκείνη η τέλεια ημέρα και μέσα σε εσάς κατοικεί αυτό το μόνιμο φως. Μιλήστε για την αλήθεια με εκείνους που την αναζητούν, και για τη γνωριμία με εκείνους που σε πλάνη έχουν αμαρτήσει. Στηρίξτε εκείνους που παραπατούν, απλώστε το χέρι σας στους αρρώστους, θρέψτε εκείνους που πεινούν, αναπαύστε τους κατάκοπους, ενθαρρύνετε εκείνους που λαχταρούν να σηκωθούν, ξυπνήστε εκείνους που κοιμούνται— διότι εσείς είστε η σοφία που σώζει!

§35. Έτσι η δύναμη μεγαλώνει σε δράση. Δώστε προσοχή στους εαυτούς σας— μην ανησυχείτε για εκείνα τα άλλα πράγματα τα οποία έχετε ήδη αποβάλλει από τους εαυτούς σας. Μην επιστρέφετε σε ό,τι έχετε ξεράσει, μην είστε σκωροφαγωμένοι, μην είστε σκουλικοφαγωμένοι— διότι έχετε ήδη αποβάλλει εκείνα. Μην γίνεστε τόπος για το Διάβολο, διότι τον έχετε ήδη εξαλείψει. Μην ενισχύετε εκείνα τα πράγματα που σας έκαναν να παραπατήσετε και να πέσετε. Έτσι είναι η ορθότητα!

§36. Διότι κάποιος που παραβιάζει το Torah βλάπτει τον εαυτό του περισσότερο από ό,τι τον βλάπτει η κρίση. Διότι κάνει τις πράξεις του παράνομα, ενώ αυτός που είναι ενάρετος κάνει τις πράξεις του για χάρη των άλλων. Κάνετε επομένως το θέλημα του Πατέρα, επειδή είστε από αυτόν. Διότι ο Πατέρας είναι καλός, και τα πράγματα είναι καλά μέσω της θέλησής του. Αυτός έχει γνώση για οτιδήποτε είναι δικό σας, ώστε να μπορείτε να επαναπαυτείτε σχετικά με τέτοια πράγματα— διότι στην καρποφορία τους αναγνωρίζεται τίνος είναι αυτοί.

§37. Oι Υιοί του Πατέρα είναι η ευωδιά του, διότι υπάρχουν από τη χάρη του προσώπου του. Επομένως ο Πατέρας αγαπάει την ευωδιά του και τη φανερώνει παντού. Και αναμιγνύοντάς την με ύλη, απονέμει την ευωδιά του πάνω στο φως, και την εξυψώνει στην ανάπαυσή του πάνω από κάθε ομοιότητα και κάθε ήχο. Επειδή δεν είναι τα αυτιά που εισπνέουν την ευωδιά, αλλά μάλλον η αναπνοή έχει την αίσθηση της όσφρησης και την ελκύει στον ίδιο— και έτσι βαπτίζεται κάποιος στην ευωδιά του Πατέρα.

§38. Έτσι τη φέρνει στο λιμάνι, ελκύοντας την αρχική του ευωδιά που είχε γίνει ψυχρή στον τόπο από όπου ήλθε. Ήταν κάτι το οποίο στην ψυχική του φόρμα είχε γίνει σαν κρύο νερό που διαποτίζει σκόρπιο χώμα, έτσι που εκείνοι που το βλέπουν θεωρούν πως είναι βρωμιά. Επιπλέον μετά, όταν φυσά μια θερμή και ευωδιαστή αύρα, αυτό εξατμίζεται ξανά. Έτσι η ψυχρότητα απορρέει από χωρισμό. Νά γιατί ήλθε ο Πιστός— για να καταργήσει τη διαίρεση και να φέρει τη θερμή πληρότητα της αγάπης, ώστε το κρύο δεν θα επέστρεφε αλλά μάλλον εκεί θα υπήρχε η ενοποίηση της τέλειας σκέψης. Αυτό είναι ο Λόγος από το Ευαγγέλιο της εύρεσης της πλήρωσης, από εκείνους που προσμένουν τη σωτηρία η οποία έρχεται από ψηλά. Παρατεινόμενη είναι η ελπίδα εκείνων που προσμένουν— εκείνων των οποίων η ομοιότητα είναι το φως το οποίο δεν περιέχει σκιά— τη στιγμή εκείνη που έρχεται τελικά η πλήρωση.

§39. Η ατέλεια της ύλης δεν προήλθε μέσω του απείρου του Πατέρα, αλλά ήλθε στη στιγμή της ανεπάρκειας— αν και κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει ότι το άφθαρτο θα έφθανε με αυτό τον τρόπο. Αλλά η βαθύνοια του Πατέρα αφθόνησε, και η ιδέα της πλάνης δεν ήταν με αυτόν. Αυτό είναι ένα θέμα για να πέσουμε να προσκυνήσουμε, είναι ένα θέμα ανάπαυσης— το να σταθεί όρθιος στα πόδια του, βρισκόμενος από Αυτόν που ήλθε να τον επαναφέρει. Διότι η επιστροφή ονομάζεται: Μετάνοια!

§40. Νά γιατί η αφθαρσία έπνευσε έξω— να αναζητήσει τον αμαρτωλό ώστε αυτός μπορούσε να έχει ανάπαυση. Γιατί να συγχωρείς είναι να παραμένεις πίσω με το φως, ο Λόγος της πλήρωσης, στην ανεπάρκεια. Έτσι ο γιατρός σπεύδει στον τόπο όπου υπάρχει ασθένεια, επειδή αυτή είναι η επιθυμία της καρδιάς του. Αλλά αυτός που έχει έλλειψη δεν μπορεί να το κρύψει από αυτόν που κατέχει ό,τι χρειάζεται. Έτσι η πλήρωση που δεν έχει ανεπάρκεια, συμπληρώνει την έλλειψη.

§41. (Ο Πατέρας) έδωσε από τον εαυτό του για να συμπληρώσει οποιονδήποτε στερείται, ώστε με αυτό τον τρόπο αυτός μπορεί να λάβει χάρη. Την εποχή της έλλειψής του δεν είχε χάρη. Έτσι οπουδήποτε απουσιάζει η χάρη, υπάρχει κατωτερότητα. Την εποχή όπου έλαβε αυτό το ελάχιστο το οποίο στερήθηκε, (τότε ο Πατέρας) αποκάλυψε σε αυτόν μια πλήρωση, που είναι αυτή η εύρεση του φωτός της αλήθειας που ανέτειλε μόνιμα επάνω του. Νά γιατί ο Χριστός επικαλέστηκε στο μέσον τους— έτσι ώστε αυτοί θα λάβαιναν την επιστροφή τους. Αυτός χρίει με το Χρίσμα εκείνους που έχουν προβληματιστεί. Η αλοιφή είναι η ευσπλαχνία του Πατέρα ο οποίος θα έχει έλεος επάνω τους. Όμως εκείνοι τους οποίους έχει χρίσει, είναι εκείνοι που είναι τέλειοι.

§42. Διότι τα βάζα που είναι γεμάτα είναι εκείνα τα οποία σφραγίζονται. Όμως όταν η σφραγίδα του καταστρέφεται, ένα βάζο διαρρέει. Και η αιτία που είναι αδειανό είναι η απουσία της σφραγίδας του, γιατί έπειτα κάτι στη δυναμική του αέρα το εξατμίζει. Αλλά τίποτα δεν αδειάζεται εάν η σφραγίδα δεν έχει αφαιρεθεί, ούτε διαρρέει τίποτα, αλλά μάλλον ο τέλειος Πατέρας συμπληρώνει οτιδήποτε λείπει.

§43. Αυτός είναι καλός. Γνωρίζει τα φιντάνια του, διότι είναι αυτός που τα φύτεψε στον παράδεισό του. Τώρα ο παράδεισός του είναι το βασίλειό του της ανάπαυσης. Αυτό είναι η τελειότητα στην σκέψη του Πατέρα, και αυτοί είναι οι λόγοι του στοχασμού του. Καθένας από τους λόγους του είναι το προϊόν της ενωτικής του θέλησης στην αποκάλυψη του νοήματός του. Ενώ υπήρχαν ακόμα στα βάθη της σκέψης του, ο Λόγος ήταν ο πρώτος που ήλθε έξω. Επιπλέον αυτός τους αποκάλυψε από ένα νου που εκφράζει το μοναδικό Λόγο στη σιωπηλή χάρη που ονομάστηκε σκέψη, αφού αυτοί υπήρξαν εκεί μέσα πριν να γίνουν φανεροί. Έτσι συνέβη αυτό, ώστε (ο Λόγος) ήταν ο πρώτος που ήλθε έξω τη στιγμή που ευχαρίστησε τη θέληση αυτού που το σκόπευσε.

§44. Τώρα η θέληση του Πατέρα είναι εκείνο που αναπαύεται στην καρδιά του και τον ευχαριστεί. Τίποτα δεν υπάρχει χωρίς αυτόν, ούτε συμβαίνει τίποτα χωρίς τη θέληση του Πατέρα. Αλλά η θέλησή του είναι ανεξερεύνητη. Η θέλησή του είναι η σφραγιδόλιθός του, και κανείς δεν μπορεί να την προσδιορίσει, ούτε να την προβλέψει, ώστε να την ελέγξει. Αλλά οποτεδήποτε θελήσει αυτός, ό,τι θελήσει υπάρχει— ακόμα και εάν το θέαμα δεν τους ευχαριστεί. Αυτοί είναι μηδαμινοί μπροστά στο πρόσωπο του Θεού και τη θέληση του Πατέρα. Διότι αυτός ξέρει την αρχή και το τέλος όλων αυτών— στο τέλος τους θα τους εξετάσει πρόσωπο με πρόσωπο. Όμως το τέλος είναι να γνωριστούν με Αυτόν που κρυβόταν. Τώρα αυτό είναι ο Πατέρας— αυτό από το οποίο ήλθε εμπρός η αρχή, αυτό στο οποίο θα επιστρέψουν όλοι αυτοί οι οποίοι ήλθαν έξω από αυτόν. Αν και έχουν φανερωθεί για τη δόξα και τη χαρά του Ονόματός του.

§45. Τώρα το Όνομα του Πατέρα είναι ο Υιός. Αυτός πρώτος ονόμασε αυτόν που ήλθε έξω από τον εαυτό του, και που είναι ο εαυτός του. Και τον γέννησε σαν Υιό. Απένειμε το ίδιο του το Όνομα πάνω σε αυτόν. Είναι ο Πατέρας ο οποίος κατέχει από την καρδιά του όλα τα πράγματα. Αυτός έχει το Όνομα, αυτός έχει τον Υιό που μπορεί να ειδωθεί. Όμως το Όνομά του είναι υπερβατικό— διότι αυτό το ίδιο είναι το μυστήριο του αόρατου, το οποίο διαμέσου αυτού φτάνει στα αυτιά εκπληρωμένο ολοκληρωτικά με αυτό.

§46. Διότι πράγματι το Όνομα του Πατέρα δεν ομιλείται, όμως μάλλον φανερώνεται σαν Υιός. Ανάλογα, σπουδαίο είναι το Όνομα! Ποιός επομένως μπορούσε να διακηρύξει ένα Όνομα για αυτόν, το υπέρτατο Όνομα, εκτός μόνο από αυτόν του οποίου είναι το Όνομα, μαζί με τους Υιούς του Ονόματος;— εκείνους στην καρδιά των οποίων αναπαύεται το Όνομα του Πατέρα και που οι ίδιοι παρόμοια αναπαύονται στο Όνομά του. Επειδή ο Πατέρας είναι αμετάβλητος, είναι αυτός μόνο που τον γέννησε σαν το ίδιο του το Όνομα πριν πλάσει τους αιώνιους, ώστε το Όνομα του Πατέρα θα είναι Κύριο πάνω από τα κεφάλια τους— αυτό το οποίο είναι αληθινά το Όνομα, στερεωμένο στην εντολή του της τέλειας δύναμης.

§47. Το Όνομα δεν είναι απλή πολυλογία, ούτε είναι μόνο ορολογία, αλλά μάλλον είναι υπερβατικό. Αυτός μόνο τον ονόμασε, αυτός μόνο βλέποντάς τον, αυτός μόνο έχοντας τη δύναμη να του δώσει όνομα. Όποιος δεν υπάρχει δεν έχει όνομα— διότι τί ονόματα δίνονται στην ανυπαρξία; Αλλά ο υπάρχων υπάρχει μαζί με το Όνομά του. Και ο Πατέρας μόνο τον ξέρει, και αυτός μόνο τον ονομάζει.

§48. Ο Υιός είναι το Όνομά του. Αυτός δεν τον κράτησε κρυφό σαν μυστικό— αλλά μάλλον ο Υιός έφτασε να υπάρχει και (ο Πατέρας) μόνο τον ονόμασε. Έτσι το Όνομα ανήκει στον Πατέρα, τέτοιο που το Όνομα του Πατέρα είναι ο Υιός. Πώς θα μπορούσε διαφορετικά η ευσπλαχνία να βρεί ένα όνομα, εκτός από τον Πατέρα; Διότι τελικά, καθένας θα λέει στο σύντροφό του: ‘Ποιός θα μπορούσε να δώσει όνομα σε κάποιον, που υπήρξε πριν από αυτόν;— σα να μη λαμβάνουν έτσι τα ονόματά τους τα παιδιά διαμέσου εκείνων που τα γέννησαν!’

§49. Αρχικά, επομένως, είναι κατάλληλο να σκεφτούμε πάνω σε αυτό το θέμα: τί είναι το Όνομα; Αληθινά (ο Υιός) είναι το Όνομα— έτσι επίσης αυτός είναι το Όνομα από τον Πατέρα. Αυτός είναι το υπαρκτό Όνομα του Κυρίου. Έτσι δεν έλαβε το Όνομα δανεικά όπως κάνουν άλλοι, σύμφωνα με το πρότυπο του κάθε ατόμου, που πρόκειται να δημιουργηθεί στην καρδιά του. Διότι αυτός είναι το Κυρίως Όνομα. Δεν υπάρχει κανένας άλλος που να το απένειμε σε αυτόν, αλλά αυτός ήταν ανώνυμος και αυτό ήταν ανέκφραστο μέχρι την εποχή που μόνο Αυτός που είναι Τέλειος έδωσε έκφραση (στον Υιό). Και είναι (ο Υιός) που έχει τη δύναμη να εκφράσει το Όνομά του και να τον δει. Έτσι αυτό ευχαρίστησε (τον Πατέρα) στην καρδιά του, να είναι ο Υιός του το επιθυμητό του Όνομα, και έδωσε το Όνομα σε αυτόν— αυτόν που ήλθε έξω από βαθύ στοχασμό.

§50. (O Yιός) εξέφρασε το μυστικό του, ξέροντας πως ο Πατέρας είναι καλοκάγαθος. Ακριβώς γι' αυτό (ο Πατέρας) τον έφερε έξω— ώστε μπορούσε να μιλήσει από την κυριαρχία και τον δικό του τόπο της ανάπαυσης από τον οποίο ήλθε, και απέδωσε δόξα στην πλήρωση, στο μεγαλείο του Ονόματός του, και στην καλοσύνη του Πατέρα. Αυτός θα μιλήσει για το βασίλειο από το οποίο ήλθε ο καθένας— και καθένας που προέρχεται από εκείνο τον τόπο θα σπεύσει έτσι να επιστρέψει ξανά σε αυτό, να συμμετάσχει αποκτώντας την ουσία του στον τόπο όπου στάθηκε, λαμβάνοντας τη γεύση εκείνου του τόπου, λαμβάνοντας τροφή και ανάπτυξη. Και η δική του κυριαρχία της ανάπαυσης είναι η πλήρωσή του.

§51. Έτσι όλες οι απόρροιες του Πατέρα είναι πλήρεις, και η πηγή από όλες τις απόρροιές του είναι μέσα στην καρδιά Αυτού, από τον οποίο όλοι αυτοί ακμάζουν. Απένειμε επάνω σε αυτούς τα πεπρωμένα τους. Έτσι καθένας τους γίνεται φανερός, ώστε μέσω του δικού τους στοχασμού [επιστρέφουν] στον τόπο όπου στρέφουν τη σκέψη τους. Εκείνος ο τόπος είναι η πηγή τους, η οποία τους ανυψώνει μέσα από όλα τα ύψη του ουρανού στον Πατέρα. Αυτοί έφτασαν στην κεφαλή του, που γίνεται η ανάπαυσή τους. Και αγκαλιάζονται καθώς τον πλησιάζουν, ώστε λένε πως έχουν συμμετάσχει σε εναγκαλισμούς από το πρόσωπό του. Όμως δεν γίνονται φανεροί εξυψώνοντας έτσι τους εαυτούς τους. Ούτε στερούνται τη δόξα του Πατέρα, ούτε σκέφτονται για αυτόν, σαν να είναι κοινότοπος ή πικρόχολος ή οργισμένος. Αλλά μάλλον αυτός είναι καλοκάγαθος, ατάραχος και ευγενικός— ξέροντας όλες τις διαστάσεις πριν αυτοί έλθουν μέσα στην ύπαρξη, και μη έχοντας ανάγκη από καθοδήγηση.

§52. Aυτή είναι η φόρμα εκείνων που οι ίδιοι ανήκουν στα υψηλά μέσω της μεγαλοπρέπειας του αμέτρητου, αφού προσμένουν τον Μοναδικό και Τέλειο, που βρίσκεται εκεί ο ίδιος για αυτούς. Και δεν κατέρχονται στον Άδη. Αυτοί δεν έχουν ούτε ζήλια, ούτε θρήνο, ούτε θνητότητα εκεί ανάμεσά τους, αλλά μάλλον αναπαύονται μέσα σε αυτόν που είναι αναπαυτικός. Δεν είναι ούτε προβληματισμένοι ούτε ύπουλοι σχετικά με την αλήθεια, αλλά μάλλον αυτοί οι ίδιοι είναι η αλήθεια. Ο Πατέρας είναι μέσα σε αυτούς και αυτοί είναι μέσα στον Πατέρα, τέλειοι και φτιαγμένοι αδιαίρετοι στο αληθινά καλό, όχι ανεπαρκείς σε κάτι αλλά μάλλον αναπαυμένοι και ανανεωμένοι στην Πνεύμη. Και θα υπακούσουν την πηγή τους αβίαστα, αυτοί μέσα στους οποίους βρίσκεται η ρίζα του και που δεν βλάπτουν ψυχή. Αυτός είναι ο τόπος των ευλογημένων, αυτός είναι ο δικός τους τόπος!

§53. Για το λόγο αυτό ας καταλάβουν οι υπόλοιποι στους τόπους τους, πως δεν είναι ορθό για μένα, έχοντας υπάρξει στο βασίλειο της ανάπαυσης, να πω τίποτα περισσότερο. Αλλά είναι μέσα στην καρδιά του, όπου θα είμαι— για πάντα αφοσιωμένος στον Πατέρα του παντός, μαζί με εκείνους τους αληθινούς Αδελφούς και Αδελφές πάνω στους οποίους ρέει η αγάπη του Πατέρα και μεταξύ των οποίων δεν υπάρχει έλλειψη αυτού. Είναι αυτοί που είναι γνήσια φανεροί, υπάρχοντας στην αληθινή και αιώνια ζωή και μιλώντας το τέλειο φως, το οποίο συμπληρώνεται με το σπόρο του Πατέρα, και που είναι στην καρδιά του και στην πλήρωση, και στους οποίους αγαλλιάζει η Πνεύμη του, δοξάζοντας αυτόν στον οποίο υπάρχουν. Αυτός είναι καλός, και οι Υιοί και οι Θυγατέρες του είναι τέλειοι και αντάξιοι του Ονόματός του. Διότι είναι παιδιά αυτού του είδους, που αυτός ο Πατέρας επιθυμεί.

www.antexeistinalitheia.gr